Przewidywali, że się nie utrzyma. Polka zadziwia cały świat

Redakcja 17 Kwietnia 2024, 10:23

Getty Images / Daniela Porcelli/Eurasia Sport Images / Na zdjęciu: Ewa Pajor

• "Słaby jak cała FC Barcelona". Legenda bez ogródek o Lewandowskim

Tekst pochodzi z książki "Polka gola!" Karoliny Wasielewskiej, która premierę ma 17 kwietnia. Wydawcą jest Krytyka Polityczna

Dom rodzinny Ewy wpłynął na jej karierę. Dorastanie z czwórką rodzeństwa przygotowało ją do pracy drużynowej mimo jej introwertyzmu i indywidualizmu, jak uważa Nina Patalon.

Siostra postawiła wszystko na jedną kartę

Paulina jest rok starsza od Ewy. Inaczej niż selekcjonerka reprezentacji nie uważa, żeby się poświęciła. - Kiedy jechałyśmy do Medyka, po prostu obie grałyśmy w piłkę - wspomina.

Fakt, to jej młodsza siostra zapytała Romana Jaszczaka, czy mogą przyjechać razem. Bo jego interesowała przede wszystkim Ewa. Zgodził się jednak, żeby w pakiecie z uznaną już napastniczką w jego klubie pojawiła się obiecująca obrończyni. Szybko jednak okazało się, że nie będą się spotykały na boisku. Paulina nigdy nie dostała się do pierwszego Medyka. Grała w barwach drugiego zespołu, a w ostatnim roku piłkarskiej kariery zmieniła klub na Polonię Środa. Przed maturą stwierdziła, że odpuści futbol.

- Wiedziałam, że nie jestem tak dobra jak Ewa. Nie utrzymałabym się z samego grania w piłkę, musiałabym dodatkowo pracować, a takiego życia w biegu sobie nie wyobrażałam. Jednocześnie nie miałam tu żadnych planów na przyszłość, więc kiedy Ewka zaproponowała mi, żebym pojechała z nią do Wolfsburga, powiedziałam: "Dobra".

Paulina zaczęła grać w piłkę razem z Ewą i chłopakami z podwórka. Kiedy jej siostra dołączyła do chłopięcej drużyny, ona miała przerwę od futbolu. - Grałam ewentualnie z Ewką po treningu, jak jeszcze było jej mało - mówi ze śmiechem.

Wkrótce miała jednak rozpocząć profesjonalną karierę piłkarki, właśnie za sprawą siostry. Było to w czasie, gdy Ewie jako dwunastolatce zabroniono udziału w turniejach chłopięcych, a do gimnazjum w Koninie mogła pójść dopiero za rok. Piotr Kozłowski nie chciał, żeby miała przerwę w graniu.

- Myśleliśmy, co z tym zrobić, i w końcu zbudowaliśmy zespół dziewczęcy, specjalnie dla Ewy. Zebraliśmy zdolne sportowo dziewczyny, wśród nich była Paulina. Ta drużyna powstała wyłącznie po to, żeby Ewa dalej się ogrywała - mówi trener.

Nina Patalon pamięta rozmowę z Kozłowskim, w czasie której narodził się pomysł stworzenia tego zespołu. Młodsza Pajorówna trenowała już z Medykiem i było wiadomo, że za rok przeniesie się na stałe do Konina, ale bardzo nie chciała jechać tam sama.

- Kombinowaliśmy, jak to rozwiązać. Ja nawet zaproponowałam, żeby Ewa mieszkała u mnie. I wtedy Piotrek powiedział: "Paulina z nią pojedzie", ja na to: "Ale Paulina nie gra w piłkę!". "No to zacznie”.

I rzeczywiście zaczęła, a właściwie: wróciła do gry. Po roku poszła do gimnazjum. Kiedy kolejny rok później Ewa trafiła do Medyka, Paulina zrezygnowała z dotychczasowej szkoły i przeniosła papiery do Konina, żeby znowu być blisko siostry.

- Myśmy się dopiero po fakcie dowiedzieli, że ona zmieniła szkołę - wspomina Janusz Pajor, ojciec Pauliny i Ewy. Co jasno pokazuje, że siostry nie angażowały rodziców w swoje piłkarskie plany. Wszystko miały przemyślane i wygląda na to, że nic nie było w stanie zmienić tego scenariusza.
Pożegnanie z domem rodzinnym, jak wiele innych piłkarek, Ewa i Paulina okupiły łzami. - Ryczałyśmy całą drogę do Konina. Kiedy dojechałyśmy, mama zapytała: "Jesteście pewne, że chcecie tu być? Bo jak nie, to wracamy". Spojrzałyśmy po sobie i powiedziałyśmy, że zostajemy - wspomina Ewa.

Obie Pajorówny trafiły do drużyny juniorskiej, którą trenowała wtedy Nina Patalon. - Pamiętam, że Paulina była dla Ewy trochę jak mama - śmieje się selekcjonerka. - Wystarczyło jej charakterystyczne: „Idziemy!” i Ewka szła.

- One były trochę zahukane - uważa Roman Jaszczak. - Ich rodziców też trzeba było urabiać. Ja tam jeździłem, Kozłowski jeździł. Oni cały czas powtarzali, że przecież dziewczyny muszą zostać w gospodarstwie, że co rano trzeba wstawać o piątej do krów.

Tylko że żadnej z dziewczyn nie ciągnęło do pracy w gospodarstwie. Ewa była zdecydowana na piłkę. Paulina, jak mówi, lubiła i do tej pory lubi pomagać rodzicom, ale nigdy nie traktowała rolnictwa jako pomysłu na życie.

Przeprowadzka do Konina nie oznaczała jednak, że miało im być łatwiej. Siostry musiały się z dnia na dzień usamodzielnić. Posiłki dostawały w internacie, ale prać i "pilnować się", jak mówi Ewa, żeby mieć odrobione lekcje, musiały same. Młodsza miała dwanaście, a starsza trzynaście lat, kiedy tak "pilnowały się" nawzajem. Według Niny w tym przypadku i tak nie istniało ryzyko, że któraś z sióstr zapomni o dyscyplinie, jak zdarzało się to dziewczynom, które dorastały w internacie Medyka i różnie korzystały z wolności, jaką dawało życie z dala od rodziców.

- Nie ta konstrukcja psychiczna. Ja się nigdy nie martwiłam o to, czy Ewa się zmobilizuje do pracy, czy to na tamtym etapie, czy teraz, kiedy na przykład wraca do gry w kadrze po kontuzji. To profesjonalistka - mówi selekcjonerka.

- Byłyśmy grzeczne - śmieje się Paulina. - Wiedziałyśmy, po co tam przyjechałyśmy. Wiadomo, że nie było nam łatwo. Najgorzej było chyba pogodzić naukę w szkole z treningami i wyjazdami. W Medyku bardzo dbali, żebyśmy nie miały zaległości. I wszystko zaliczałyśmy, ale wyniki w nauce miałyśmy średnie. Od pewnego momentu stało się jasne, że karierę piłkarską zrobi tylko jedna z nich.

- Paulina też lubiła grać, ale nie aż tak bardzo jak ja. Może tego talentu czy zamiłowania do piłki było u niej mniej - przyznaje Ewa, kiedy rozmawiamy po raz pierwszy. Jej siostra twierdzi, że nigdy nie była zazdrosna o sukcesy Ewy. Nigdy też nie pomyślała, że gdyby bardziej się postarała, mogłaby zrobić podobną do niej karierę.

- Kiedy już jesteś zawodowym sportowcem, szybko zaczynasz zdawać sobie sprawę ze swoich słabych i mocnych stron. Ja nigdy nawet nie pomyślałam, że mogłabym dorównać Ewie. Wiedziałam, że po prostu nie mam takich możliwości. Dlatego mogę wspierać ją i cieszyć się jej sukcesami, nie zastanawiając się jednocześnie: "A co ze mną?" - przyznaje Paulina.

Specjalne pozwolenie od PZPN

Nikt nie debiutował w polskiej ekstralidze tak młodo jak ona. Medyk wystąpił o specjalne pozwolenie od PZPN-u, żeby Ewa mogła grać w jego szeregach, i je uzyskał. Przepisy zezwalają na grę w najwyższej klasie rozgrywkowej dopiero zawodniczkom od szesnastego roku życia, ale tu nie było na co czekać.

W sezonie 2012/2013 Ewa wraz z Medykiem zdobyła wicemistrzostwo oraz Puchar Polski, w którego finale ekipa z Konina pokonała dwa do jednego Unię Racibórz. To Pajor strzeliła obydwie bramki.

W kolejnych dwóch sezonach Medyk również mógł się pochwalić dubletem, w dużej mierze dzięki jej trafieniom. Finałowy mecz Pucharu Polski w 2015 roku był zarazem jej ostatnim w barwach konińskiej drużyny. Medyk pokonał GKS Górnik Łęczna pięć do zera, a Ewa skompletowała hat tricka.

Łącznie wystąpiła z konińskim zespołem w sześćdziesięciu meczach ekstraligi. Strzeliła w nich sześćdziesiąt cztery gole. Może o jej dokonaniach w polskiej lidze świat nie wiedział, ale w 2013 roku dała się poznać jako najlepsza zawodniczka mistrzostw Europy U-17. Sama Ewa oczywiście mówi, że to zasługa całego zespołu. Kiedy dostała informację o swoim indywidualnym wyróżnieniu, była już w domu, po turnieju, i zrobiło jej się miło, ale jak wspomina, "to nic w porównaniu z tymi emocjami, które odczuwałam, kiedy razem podnosiłyśmy puchar do góry". Zagraniczne kluby najwyraźniej nie uważały, że to takie nic, bo właśnie wtedy zaczęły o nią wypytywać.

- Mam takie stare zdjęcie w paszporcie z czasów, kiedy miałam jeszcze krótkie włosy. Byłam już zawodniczką Wolfsburga, leciałyśmy na jakiś mecz i koleżanka chciała zobaczyć moją fotografię w paszporcie. Pokazałam jej, a szedł za nami trener, który mnie tutaj ściągał, teraz sportowy dyrektor klubu Ralf Kellermann. "Ja cię pamiętam z czasów, kiedy tak wyglądałaś" - powiedział. To znaczy, że musiał się mną zainteresować już wtedy, kiedy dopiero co przeszłam do pierwszego Medyka - opowiada Ewa. I po chwili zastanowienia dodaje: - Nie miałam o tym pojęcia! I w sumie dobrze, bo mogłam się skupić na graniu w Medyku i zdobywaniu tytułów.

Gwiazdorski transfer

Jedną z osób podpowiadających przeprowadzkę do Niemiec był Piotr Kozłowski. Mniejszym do tego pomysłu entuzjazmem pałał Roman Jaszczak, co zrozumiałe, skoro Ewa strzelała dla niego gola za golem.

- W grudniu 2014 roku Ewie skończył się kontrakt z Medykiem. Chciałem z nią podpisać następny, na półtora roku. A Ewa na to: "Proszę się skontaktować z moim menedżerem”" Dzwonię, odbiera facet, który nie mówi ani słowa po polsku. Pomyślałem, że on trochę Ewę oszukał, jej rodzicom też musiał nieźle namieszać w głowach. Bo ona powinna jeszcze na dwa sezony zostać w kraju. Przecież w tym Wolfsburgu ona ze trzy lata siedziała na ławce, zamiast grać.

To nie do końca prawda. Ewa trenowała z pierwszym zespołem, ale grała w rezerwach. „Przez pierwsze dwa lata trenerzy chcieli przygotować ją do dużo większych wyzwań w Bundeslidze i Lidze Mistrzyń UEFA. Gdyby od początku pracowała na takich obciążeniach jak reszta dziewczyn, istniało duże ryzyko kontuzji. Dlatego nie rzucili jej od razu na głęboką wodę” - mówiła Nina Patalon w rozmowie z Onetem. W barwach pierwszej drużyny Ewa zadebiutowała w 2017 roku, a więc dwa lata po wyjeździe z Konina.

Roman Jaszczak do tej pory ma żal do zagranicznego menedżera Pajor, że to on zgarnął pieniądze za transfer, a Medyk nie zobaczył z tego ani grosza. A przecież, jak zaznacza prezes, to w jego klubie Ewa stała się profesjonalną piłkarką.

- Kiedy rozmawiałem z tym menedżerem, on powiedział mi: "Zobaczyłem ją w telewizji i się zakochałem". A ja mu na to: "A my tu w Koninie Ewę kochamy od dawna". Oczywiście to nie tylko sprawa pieniędzy. Przecież ona w tym Wolfsburgu przeżyła horror na początku. Dla kobiet to, jak się aklimatyzują w drużynie, jaka panuje w niej atmosfera, ma ogromne znaczenie… Paulina Dudek poczekała te dwa lata w Polsce i co, gorzej na tym wyszła?

Jak wiemy, Pajor dała się przekonać, że to był odpowiedni moment na transfer. – Gdy przyjechaliśmy do Wolfsburga, pierwsze wrażenie było super. Poczułam, że to moje miejsce i chcę tu grać.

Na skraju rezygnacji

Jak mogło się wydawać na początku, może nawet za mocny.

- Kiedy byłem na stażu w Wolfsburgu, ich trener powiedział mi tak: "Tu, na tym boisku, widziałem, jak Ewa wymiotuje. Niestety, ona się nie utrzyma".

Piotr Kozłowski pojechał na szkolenie do miasta, które Ewa nazywa dziś swoim drugim domem, i przy okazji obserwował pierwsze kroki swojej podopiecznej w nowej drużynie. Nie było dobrze. Ona o pierwszych treningach z Wolfsburgiem mówi, że owszem, było ciężko, bo w jej zespole są najlepsze piłkarki świata, reprezentantki różnych krajów. To one dyktują tempo i poziom treningu. Ewa bez fałszywej skromności przyznaje, że teraz jedną z takich dyktujących jest ona sama. Ale na początku czuła się tak, jakby do tej pory uprawiała całkiem inny sport.

- Tego się w ogóle nie da porównać do treningów w Koninie. Szybsze tempo, dokładniejsze podania… Pamiętam, że trener ciągle do mnie krzyczał: "Ewa, mocniej podawaj tę piłkę!" Grając w Medyku, myślałam, że jestem wytrzymała. Przyjechałam tutaj i zobaczyłam, że jednak nie. Oczywiście przez pierwsze miesiące Ewa nie grała, co nigdy nie jest łatwe, gdy w poprzedniej drużynie było się gwiazdą boiska. Każdy trening, jak dzisiaj wspomina, był dla niej wręcz jak mecz. Tylko że do występów w tych prawdziwych nie była dopuszczana.

- Przychodziła z treningów i zamykała się w pokoju - wspomina Paulina. - Zastanawiała się, co znowu zrobiła źle, że nie została powołana na mecz. Nie dawało jej to spokoju. Kiedy opowiadała o tym okresie Piotrowi Kozłowskiemu, przyznała: "Trenerze, my czterdzieści razy się pakowałyśmy".

Wracała po treningach i postanawiała: "Nie dam rady, pakujemy się i jedziemy". Następnego dnia, kiedy wstawała z łóżka, siostra badała jej nastrój: "Jak tam?". "No, idę na trening", mówiła po prostu Ewka. - To pakowanie się to była bardziej metafora - opowiada Paulina. - Fakt, w gorszych momentach dopadała nas tęsknota za domem. Rozmawiałyśmy o tym, że dobrze byłoby wyskoczyć do rodziców, wygadać się… a potem wrócić.

Tekst pochodzi z książki "Polka gola. O kobietach w futbolu"; Karoliny Wasielewskiej, która premierę ma 17 kwietnia. Oparta na rozmowach z uznanymi polskimi piłkarkami grającymi zarówno w polskiej, jak i europejskiej lidzie książka przybliża czytelnikom sylwetki kobiet, które motywowane pasją do gry zdecydowały się iść na przekór utartym schematom i przekraczać kolejne granice wyznaczane kobietom przez społeczeństwo.