Tomasz Lorek o Rosjanach przed Eurosport Speedway Best Pairs: Nie potrafią jeździć parą?

Tomasz Lorek 27 Maja 2013, 22:35

Zaiste intrygujące… Związek Radziecki może pochwalić się dwoma srebrnymi medalami indywidualnych mistrzostw świata zdobytymi przez Igora Plechanowa… W wyścigach dodatkowych o drugie miejsce Plechanow dwukrotnie (na Ullevi w 1964 i na Wembley w 1965 roku) pokonał słynnego Szweda, Ove Fundina. Żużlowcy reprezentujący Związek Radziecki przywozili krążki z drużynowych mistrzostw świata (5 srebrnych i 2 brązowe). Całe zastępy zdolnych zawodników - Giennadij Kurylenko, Jurij Czekranow, Borys Samorodow, Walery Klementiew, Farit Szajnurow, Wiktor Trofimow, Grigorij Chłynowski, Władimir Smirnow, Władimir Gordiejew, Anatolij Kuźmin, Wiktor Kałmykow, Władimir Paznikow, Władimir Gordiejew…

Iście słowiańska woltyżerka. Srebro w Abensbergu w 1964 roku, ostatnie, czwarte miejsce w Kempten w 1965 roku… Srebro we Wrocławiu w 1966 roku, brąz w Malmoe w 1967, nieobecni w 1968 roku na Wembley… Brąz w Rybniku w 1969 roku, absencja na Wembley rok później. Srebro na Stadionie Olimpijskim we Wrocławiu w 1971 roku, powtórka z rozrywki w Olching w 1972 roku. Brąz na Wembley w 1973 roku, katastrofa w Chorzowie w 1974 roku. Srebro w Norden w 1975 roku i kompletna bezradność na White City w 1976 roku. Na White City żużlowcy ze Związku Radzieckiego wywalczyli wówczas zaledwie 11 oczek, Australia zdobyła złoto gromadząc 31 punktów, Polska srebro (28 oczek), a Szwedzi 26.

• Duet Holder - Ward zapewni Australii podium w MŚ Par?

Jazda parą, a więc umiejętność schowania własnego ego głęboko pod poduszkę. Cóż za uroczy paradoks - żużlowcy ze Związku Radzieckiego potrafili razem przemierzać tysiące wiorst, imponować romantycznym spojrzeniem na świat, ale kiedy przychodziło im stawać razem pod taśmą, nie umieli współpracować… Ufa, Nowosybirsk, Leningrad, Bałakowo, Kemerowo, Togliatti, Władywostok. Gigantyczne przestrzenie, bezsenne noce, wyczerpujące podróże, przyjaźnie naznaczone przeżywaniem wspólnego bólu, a na torze cisza, brak chemii… Zjawisko nieodgadnione jak rosyjska dusza…

Nowocześni Rosjanie, sprawiają wrażenie jakby przeprawili się na drugi brzeg Dniepru… Zakochany w znakomitej muzyce formacji "Kino" Roman Poważny, człowiek rozmiłowany w filozofii. Tenże Roman latem 2012 roku ogląda transmisję meczu Elite League w telewizji, dowiaduje się z niej, że niebawem odbędzie się runda w Cardiff, że puchar dla zwycięzcy będzie wręczał dwukrotny mistrz świata Walijczyk Freddie Williams (świeć Panie nad jego duszą), wsiada do auta, wyjeżdża z Rybnika z żoną Dorotą i synkiem Aleksandrem (córeczka Nicole to najstarsza latorośl państwa Poważnych, a w drodze jest już trzecie dzieciątko) i zmęczony, ale szczęśliwy dociera do walijskiej stolicy. Bawi się w parku z synem, nie ma biletu, ale nie martwi się, bo Roman to pozytywnie zakręcony człowiek. Wie, że gdy zadzwoni do Emila Sajfutdinowa, to rodak z pewnością pomoże mu zdobyć legalną wejściówką. I tak się dzieje, ptaki śpiewają, liście przytulają się do muru zamku w Cardiff, a współpraca Rosjan układa się jak w szwajcarskim zegarku. Piękne, że ludzie nie odgradzają się od siebie generacyjnym murem…