Charles Barkley - wariat z Alabamy cz. VII
Ziemowit Ochapski
W 1996 roku igrzyska olimpijskie organizowała Atlanta, a koszykarska reprezentacja USA kolejny raz była zobligowana do sięgnięcia po złoty medal. Ekipy takie jak Dream Team zdarzają się raz na kilkadziesiąt lat, ale drużyna zmontowana z okazji kolejnej rywalizacji o medale wcale nie wydawała się słaba. Charles Barkley przyjął powołanie od Lenny'ego Wilkensa, a w zmaganiach na amerykańskiej ziemi towarzyszyli mu Penny Hardaway, Grant Hill, Karl Malone, Reggie Miller, Shaquille O'Neal, Hakeem Olajuwon, Gary Payton, Scottie Pippen, Mitch Richmond, David Robinson oraz John Stockton. Kolejni przeciwnicy znów byli demolowani. W grupie team Stanów Zjednoczonych rozprawił się z Argentyną, Angolą, Litwą, Chinami i Chorwacją, a najniższy wymiar kary spotkał drużynę z Ameryki Południowej, która poległa różnicą 28 "oczek". W półfinale następcy Dream Teamu pokonali Brazylię 98:75, a w walce o finał rozprawili się z Australią 101:73. O złoto zmierzyli się z Serbią i Czarnogórą, triumfując ostatecznie 95:69. Charles Barkley w całym turnieju zdobywał średnio 12,4 punktu, dodając do tego 6,6 zbiórki i 2,4 asysty. Obok Davida Robinsona mógł się pochwalić najlepszymi statystykami w drużynie, a trafiając do kosza ze skutecznością 81,6 procent ustanowił rekord igrzysk. Atmosfera panująca w ekipie nijak się jednak miała do tej z Barcelony. - W zespole byli faceci, którzy ciągle narzekali, że za mało grają - wspomina Barkley. - To było takie frustrujące. Przed dwoma meczami podszedłem do Lenny'ego Wilkensa i powiedziałem mu: "trenerze, nie wpuszczaj mnie dzisiaj na parkiet, bo nie chcę, żeby ci goście non-stop stękali".
Rakiety wyglądały na silny team, ale wydawało się, że Sir Charles znalazł się w Teksasie co najmniej o dwa sezony za późno. Do NBA zdążył bowiem powrócić Michael Jordan, a potęga Chicago Bulls została odbudowana. Byki w kampanii 1995/96 wywalczyły tytuł, osiągając w regular season rekordowy bilans 72-10 i nic nie zapowiadało tego, że MJ, Scottie Pippen i Dennis Rodman zwolnią tempo w kolejnych rozgrywkach. - Na papierze to jest najlepszy zespół, przeciwko któremu grałem - oceniał Barkley. - Ale to nie oznacza, że nie możemy ich pokonać.
fot. Steve Lipofsky - Basketballphoto.com
Koniec części siódmej. Kolejna (ostatnia) już w najbliższy piątek.
Specjalne podziękowania dla Steve'a Lipofsky'ego, oficjalnego fotografa Boston Celtics w latach 1981-2003 oraz twórcy serwisu Basketballphoto.com, za udostępnienie zdjęć wykorzystanych w artykule.
Bibliografia: Chicago Tribune, New York Times, Philadelphia Daily News, The Philadelphia Inquirer, Charles Barkley - I May Be Wrong but I Doubt It, basketball-reference.com.
Poprzednie części:
Charles Barkley - wariat z Alabamy cz. I
Charles Barkley - wariat z Alabamy cz. II
Charles Barkley - wariat z Alabamy cz. III
Charles Barkley - wariat z Alabamy cz. IV
Charles Barkley - wariat z Alabamy cz. V
Charles Barkley - wariat z Alabamy cz. VI
___15___
Zgłoś komentarz
