Gwiazdy od kuchni: Bruce Penhall

Ziemowit Ochapski 22 Marca 2015, 09:00

- Miałem cudowne dzieciństwo, ale jeśli komuś się wydaje, że byłem zepsutym bachorem bogatych rodziców, to powinien o tym jak najszybciej zapomnieć - mówi Bruce. - Tata potrafił zagonić mnie do roboty. Zabierał mnie do firmy i dzięki temu mogłem przyglądać się od środka jak funkcjonuje rodzinny biznes. Dom u wybrzeża Pacyfiku to dla każdego młodego chłopaka raj na ziemi. Bruce wolny czas spędzał na surfowaniu, pływaniu, żeglowaniu oraz jeździe na rowerze. Najbardziej podobały mu się jednak... motocykle. Pierwszą miniaturową maszynę dostał od ojca jeszcze przed przeprowadzką na Półwysep Balboa.

Penhall junior ściganie ma we krwi. Jego tata, LeRoy, był nie tylko znakomitym biznesmenem, ale również czynnym miłośnikiem sportów motorowych. - Ścigał się wszystkim, czym się dało - wspomina Bruce. - Motocyklami, bolidami, motorówkami, awionetkami, a nawet odrzutowcami. Gdy syn widzi ojca pochłoniętego pasją, niewiele potrzeba, żeby sam "wkręcił się" w temat. Najmłodszy potomek Penhallów nauczył się jeździć na motocyklu na rogu ulic La Palma i Crescent w Anaheim. Bruce miał wówczas siedem lat, a w miejscu, w którym dziś stoi budynek organizacji YMCA, znajdował się wówczas pusty plac. - Ten plac był ogromnych rozmiarów - opowiada mieszkający w tamtej okolicy Jon Looney. - Przejeżdżając tamtędy każdego popołudnia można się było natknąć się na Bruce'a katującego swój mini-bike. W tamtych czasach zwykłe dzieciaki nie posiadały takich sprzętów. Wszyscy koledzy mu zazdrościli. Młodzieniec miał fantazję do jazdy, więc wojaże po pustym terenie szybko mu się znudziły i zaczął swoim małym motocyklem przemierzać pobliskie ulice. Sprzęt nie należał do najcichszych, dlatego sąsiedzi denerwowali się, słysząc pod oknami warkot silnika. Senior rodu musiał pilnie coś z tym zrobić.

LeRoy pielęgnował swoją pasję wraz z dwójką przyjaciół: Ronniem Prestonem i Tonym Sigalosem. W 1969 roku w Costa Mesa, leżącym zaledwie kilka minut drogi od Półwyspu Balboa, oddano do użytku tor żużlowy. Owal w niczym nie przypominał tych europejskich, gdyż miał niespełna 170 metrów długości, ale zabawa i tak była przednia. Penhallowie i Sigalosowie odwiedzali Costa Mesa przy okazji niemal każdych zawodów, a w 1971 roku LeRoy i Tony zdecydowali się objąć wsparciem sponsorskim lokalną gwiazdę speedwaya - Ricka Woodsa. Bruce tymczasem próbował swoich sił na coraz większych maszynach. Często zasuwał po przydomowej plaży swoją 125-ką, narażając się przy tym patrolującym teren policjantom. Pewnego dnia wpadł wreszcie w ich sidła. - Posadzili mnie na tylnej kanapie radiowozu, a ja nigdy nie zapomnę chwili, w której mój ojciec wrócił do domu - wspomina Penhall. - Wyskoczył z samochodu i spytał się ich, co przeskrobałem. Dowiedział się, że jeździłem nielegalnie po plaży. "To wszystko?", zapytał, po czym zwyczajnie wszedł do mieszkania. Ja siedziałem w tym radiowozie, a on spokojnie czytał sobie gazetę. Myślałem, że zabiorą mnie na posterunek w centrum miasta, ale w końcu poszli do niego i powiedzieli mu, że zostawiają mnie z nim. Później zrozumiałem, że tata swoim zachowaniem chciał po prostu dać mi nauczkę.

Zapatrzeni w wyścigi na motocyklach bez hamulców, Bruce i Dennis też chcieli spróbować swoich sił na żużlu. Dzięki majętnym rodzicom mogli spełniać swoje marzenia na treningowym torze wybudowanym w pobliskim Fullerton na tyłach kateringowej firmy Sigalosa. Chłopcy śmigali tam na mini-motocyklach napędzanych przez silniki od pił łańcuchowych. Najmłodszy potomek Penhallów miał smykałkę nie tylko do sportów motorowych. Uczęszczając do liceum Newport Harbor był członkiem drużyny baseballowej, ale w drugiej klasie zrezygnował, by w pełni poświęcić się speedwayowi. Chłopakom dokuczał jedynie brak zorganizowanych rozgrywek miniżużlowych, a zgodnie z obowiązującymi przepisami na "pełnowymiarowej" maszynie o pojemności 500cc można było startować dopiero po ukończeniu szesnastego roku życia. Bruce oczywiście próbował swoich sił na prawdziwej żużlówce znacznie wcześniej, lecz pierwszy oficjalny wyścig wygrał dopiero w dniu swoich szesnastych urodzin na torze w kalifornijskim Irwindale.

Olbrzymi talent Penhalla do speedwaya był widoczny gołym okiem. Młodzieniec z Półwyspu Balboa po dwóch tygodniach awansował z trzeciej dywizji do drugiej. Tam zabawił już pełny sezon, gdyż rywale byli znacznie bardziej wymagający. - Zmagania przeciwko tym wszystkim zwariowanym facetom to najlepszy trening w moim życiu - Bruce przywołuje dawne czasy. W następnej kampanii przystojny blondyn o niebieskich oczach był już ulubieńcem publiczności w Costa Mesa. Choć rodzicom zawsze trudno jest się pogodzić z widokiem własnego dziecka na żużlowym owalu, LeRoy i Bonnie wspierali swojego najmłodszego syna. Mężczyzna starał się również mieć na niego oko i sprowadzał chłopaka na ziemię, gdy ten zaczynał za bardzo bujać w obłokach. Kiedy szesnastoletni Penhall wygrał Main Event na owalu w Costa Mesa, jeden ze starszych kolegów poczęstował go piwem. Bruce bez zastanowienia chwycił butelkę złocistego trunku i zaczął ją opróżniać. Chwilę później ojciec wziął go na stronę i solidnie zrugał. - Jeszcze raz zobaczę cię z piwem w ręku przed uzyskaniem pełnoletności, a już nigdy więcej nie wsiądziesz na motocykl! - grzmiał. LeRoy wiedział, że jego syn jako obiecujący sportowiec musi stanowić wzór dla okolicznych dzieciaków. Wpajał mu to na każdym kroku i uzmysławiał, że jeśli zostanie kiedyś mistrzem, to nigdy nie powinien też odmawiać pamiątkowej fotografii, krótkiej pogawędki czy złożenia autografu.