Leigh Adams - niekoronowany król cz. VIII

Australijczyk walczył w cyklu Grand Prix, dlatego w połowie lat dziewięćdziesiątych parafowanie przez jeźdźca tej klasy umowy z drugoligowcem wydawało się dość nieoczekiwanym ruchem. Byki miały jednak szybko wywalczyć awans do najwyższej klasy rozgrywkowej, a wielkopolscy działacze wierzyli, że utalentowany zawodnik z Antypodów na dłużej zadomowi się na Stadionie im. Alfreda Smoczyka. W swojej pierwszej kampanii w biało-niebieskich barwach Leigh wystąpił w zaledwie sześciu z dwudziestu dwóch spotkań II ligi, ale uzyskał w nich znakomitą średnią biegopunktową 2,607, przyczyniając się w ten sposób do wygrania przez Unię zmagań z kompletem "oczek".

Na Wyspach w sezonie 1996 Adams przywdziewał plastron London Lions, choć tak naprawdę nie zmienił klubu. Stało się tak z uwagi na to, że działacze Młotów ze względów marketingowych przenieśli zespół do stolicy Anglii, gdzie od likwidacji Hackney Hawks panowała żużlowa posucha. Co ciekawe, Lwy swoje mecze rozgrywały na dawnej arenie Jastrzębi. - Wcześniej miałem okazję tam rywalizować jedynie w 1989 roku i pamiętam, że to był naprawdę trudny tor - wspomina Leigh. - Kilkakrotnie dałem tam ciała, kiedy przyjeżdżaliśmy z Piratami, głównie przez gości takich jak Andy Galvin i Steve Schofield, którzy radzili sobie na tym owalu znakomicie. Przeniesienie zespołu do Londynu okazało się kompletnym niewypałem. Tor był zbyt wąski i kwadratowy, przez co nie nadawał się do ścigania.

London Lions nie zawojowali Premier League, kończąc swój pierwszy i ostatni sezon na dziewiątym miejscu w tabeli. Jakoś szczególnie nie wiodło się również Elit Vetlandzie, którą Adams reprezentował w Szwecji, więc na ligowym podwórku żużlowiec skupiał się po prostu na dostarczaniu punktów, a sportowego spełnienia szukał w cyklu Grand Prix. Debiutanci jednak łatwo nie mają, o czym Australijczyk przekonał się dość brutalnie, gdyż z sześciu rozegranych turniejów najlepiej poradził sobie w Linkoeping, gdzie zajął ósmą lokatę. W efekcie tego "Kangur" zgromadził łącznie zaledwie 28 "oczek", co dało mu ostatnią pozycję wśród stałych uczestników zmagań o tytuł indywidualnego mistrza świata. Szczęście, iż dwa tygodnie po finałowych zawodach w Vojens jeździec z Antypodów stanął na drugim stopniu podium GP Challenge w Pradze, gwarantując sobie tym samym regularne uczestnictwo w cyklu A.D. 1997.

Zespół London Lions nie spełnił wprawdzie pokładanych w nim oczekiwań, lecz były na świecie osoby z okołożużlowego środowiska, którym częste podróże do jednego z największych miast w Europie nie przeszkadzały. - Za każdym razem czułam się jak na wycieczce krajoznawczej - opowiada Kylie. - Widywaliśmy regularnie Big Ben czy Tower Bridge, podczas gdy większość moich znajomych z Australii takie widoki mogła podziwiać jedynie na kartkach pocztowych. Pamiętam jak jednego razu Leigh zawiózł mnie do National Gallery, po czym sam pojechał do warsztatu Petera Johnsa. Byłam pod wielkim wrażeniem tych wszystkich dzieł sztuki, o których uczyłam się w liceum. Możliwość obcowania z nimi i lekcja w szkole to dwa odmienne stany świadomości.

Leigh i Kylie pobrali się 30 listopada 1996 roku w Australii, na winnicy o nazwie Wingara Winery. Drużbą żużlowca był jego brat Andrew, a panna młoda na druhnę wybrała swoją siostrę Sharolyn. - To jeden z najpiękniejszych dni w moim życiu. Na ceremonię przybyło mnóstwo przyjaciół oraz sponsorów. Nie mieliśmy zbyt wiele czasu na miesiąc miodowy, ale wybraliśmy się na Daydream Island w Queensland - wspomina Leigh. - Ten piękny dzień celebrowaliśmy w towarzystwie rodziny oraz przyjaciół - dodaje Kylie. - Oczywiście wszystko trzeba było zorganizować wokół zobowiązań mojego mężczyzny, więc zajęliśmy się tym już rok wcześniej.

Żony zawodowych sportowców często postrzegane są jako osoby leniwe, których jedynym celem w życiu jest to, żeby ładnie wyglądać. Pani Adams jest przeciwniczką stereotypów. Ze względu na żużlową karierę męża nie mogła realizować się w pracy twórczej, jak to sobie kiedyś wymarzyła, ale ukończyła kursy związane z obsługą komputera i pracą w sekretariacie, co pozwoliło jej na podjęcie zatrudnienia w biurze. - Ostatecznie wylądowałam w banku NatWest, a mój pracodawca okazał się bardzo elastyczny jeśli chodzi o czas wolny na żużel oraz podróże do Australii - opowiada. - To moja najdłuższa posada, nie licząc pracy osobistej asystentki Leigh, jaką stałam się przez te wszystkie lata u jego boku. Speedway to nasz wspólny biznes, a ja z czasem polubiłam tę robotę, gdyż przy niej zwyczajnie się nie nudzę. Sprzedawanie pamiątek, rezerwowanie hoteli i bukowanie biletów lotniczych to mój chleb powszedni.

Leigh Adams w parku maszyn zawsze sprawiał wrażenie bardzo spokojnego człowieka, a w domowym zaciszu praktycznie w ogóle się nie zmieniał. Osoby o takim usposobieniu ciężko jest wyprowadzić z równowagi, ale jeśli komuś ta sztuka się uda, to wtedy skutki takiego wybuchu potrafią solidnie dać się we znaki. - Jeden raz mi się to udało - wspomina Kylie. - Podczas naszych pierwszych lat w Anglii dopiero uczyłam się sztuki szukania kompromisów i życia z dala od rodziny. W pewnym momencie zepchnęłam Leigh na zbyt daleki plan, a on pewnego dnia najzwyczajniej w świecie eksplodował. To był pierwszy i ostatni raz. Od tamtej pory wiem już gdzie jest granica, której nie wolno przekraczać. Leigh zupełnie nieświadomie nauczył mnie szacunku, dojrzałości oraz kompromisowości.

Sezon 1997 "Kangur" z Mildury rozpoczął od wygrania w ojczyźnie trzeciej edycji International Speedway Masters Series. Był to dobry prognostyk przed rozpoczynającym się w maju cyklem Grand Prix, który rok wcześniej zdominowali Amerykanie w osobach Billy'ego Hamilla i Grega Hancocka. Reprezentanci USA przy wsparciu firmy Exide utworzyli pierwszy w historii IMŚ team, co pomogło im sięgnąć po złoty oraz brązowy medal czempionatu. Pomysł zespołu rywalizującego w Grand Prix bardzo spodobał się Randy'emu Owenowi z Owen Bros Commercials, wpierającemu również Marka Lorama. W ten właśnie sposób narodził się Team Owen Bros Racing, który jednak nie do końca wypalił z uwagi na zupełnie odmienne podejście Adamsa i Lorama do swoich obowiązków. Australijczyk stanowił przykład doskonale poukładanego profesjonalisty, a Brytyjczyk preferował przede wszystkim luz.

W kampanii 1997 sukcesy świętował ponownie Team Exide. Tytuł IMŚ przypadł Gregowi Hancockowi, a srebrny medal wywalczył Billy Hamill. Po brąz czempionatu sięgnął natomiast Tomasz Gollob, Mark Loram był piąty, a Leigh Adams zajął w klasyfikacji generalnej Grand Prix dziesiątą lokatę i miejsce w następnym cyklu znów zapewnił sobie dopiero poprzez turniej GP Challenge, który tym razem odbył się w Wiener Neustadt.

Na gruncie klubowym jeździec z Antypodów jak zwykle był niezwykle skuteczny, lecz jego zespoły nie biły się o najwyższe cele. Unia Leszno po powrocie do najwyższej klasy rozgrywkowej w sezonie 1997 uplasowała się w środku tabeli, a Swindon Robins, w szeregi których powrócił Leigh, zakończyli rozgrywki nowo powstałej Elite League na trzecim miejscu. Po trzech sezonach jazdy dla Elit Vetlandy Australijczyk tym razem nie podpisał kontraktu w Szwecji, ale rok później ten stan rzeczy uległ zmianie, kiedy to do zestawu drużyn Adamsa dołączyła Indianerna Kumla.

Dobre otwarcie sezonu to niezwykle ważna sprawa dla każdego sportowca. Zmagania na ojczystej ziemi w 1998 roku przyniosły Leigh dwa znaczące sukcesy: czwarty w karierze tytuł indywidualnego mistrza Australii oraz drugi triumf w cyklu International Speedway Masters Series. Wszystkie te laury stanowiły jednak tylko przystawkę przed głównym daniem, czyli rywalizacją o tytuł IMŚ, która już po raz czwarty rozgrywana była według formuły Grand Prix. Co ciekawe, postanowiono wówczas dość znacznie zmodyfikować reguły gry.

Do kampanii 1997 w każdym turnieju startowało szesnastu zawodników - piętnastu stałych uczestników cyklu i jeden jeździec z dziką kartą. Każde zawody składały się z dwudziestu biegów fazy zasadniczej oraz czterech finałów decydujących o miejscach 1-4, 5-8, 9-12 oraz 13-16. Od sezonu 1998 liczba stałych uczestników rywalizacji została zwiększona do dwudziestu jeden, a każdy turniej to dwudziestu czterech jeźdźców konkurujących ze sobą w tzw. systemie eliminatorów, polegającym głównie na tym, że dwa słabsze biegi z rzędu (trzecie lub czwarte miejsce) oznaczały odpadnięcie z zawodów.

Nowym indywidualnym mistrzem świata został Tony Rickardsson, a kolejne miejsca na podium zajęli Jimmy Nilsen i Tomasz Gollob. Leigh po raz kolejny uzbierał zbyt mało punktów, żeby załapać się do pierwszej ósemki i zagwarantować sobie udział w kolejnej edycji czempionatu. Udało się to natomiast dwójce jego rodaków, Ryanowi Sullivanowi oraz Jasonowi Crumpowi, więc urodzony w Mildurze żużlowiec był szczególnie zmotywowany podczas GP Challenge w Parudbicach, gdzie zwyciężył i tym samym zapewnił sobie występy w IMŚ 1999. - System eliminatorów był jednocześnie okrutny i przyjazny - wspomina Adams. - Jeśli byłeś w gazie, to mogłeś ciągle wybierać pierwsze pole. Pamiętam, że Tony Rickardsson jechał od kredy w każdym wyścigu, bo ciągle wygrywał.

Unia Leszno przegrała walkę o brązowy medal DMP 1998 ze Stalą Rzeszów, ale Leigh Adams uzyskując średnią 2,353 pkt./bieg mógł być z siebie dumny, gdyż drugi sezon z rzędu był liderem teamu z Wielkopolski. Wyższość Australijczyka musiał uznać nawet prawdziwy profesor toru przy ulicy Strzeleckiej, czyli Roman Jankowski. Rudziki ze Swindon zmagania w Elite League również zakończyły na czwartym miejscu, a Indianerna Kumla stanęła w Elitserien na najniższym stopniu podium, do czego Adams solidnie się przyczynił, ustępując w drużynie pod względem skuteczności jedynie Henrikowi Gustafssonowi.

Jeśli w żużlu chce się rywalizować z najlepszymi, to nie wystarczy tylko dbać o formę. Speedway jest sportem motorowym, a w tym przypadku umiejętności stanowią zaledwie część przepisu na sukces. Dlatego właśnie Leigh starał się być zawsze na czasie z nowinkami sprzętowymi i w kampanii 1998 nie używał już silników produkowanych przez GM. - Po powrocie do Australii spotkałem się moim przyjacielem Davem Parkerem z firmy Fraser’s Imports - wspomina. - W tamtym czasie Tony Rickardsson i Hans Nielsen nieźle sobie poczynali na sprzęcie Jawy. Dave pomógł mi stać się fabrycznym jeźdźcem czeskiej firmy. Co to oznacza? Dostajesz pięć silników i jeśli zostaniesz mistrzem świata, to są one darmowe. Jeśli nie, to wtedy twój kontrakt sponsorski jest pomniejszany o ich cenę. Z każdej strony jest to dobry układ, chociaż trzeba osobiście jechać po te silniki do Czech, a tuningiem zająć się na własną rękę.

Sezon 1998 w Europie był już kolejnym, w którym Leigh mógł się cieszyć głównie z kolejnych wyścigów wygrywanych dla swoich klubów, ale pewnego dnia przyszedł moment, którego Australijczyk nie zamieniłby na nic innego. - Kiedy Kylie była w zaawansowanej ciąży, Steve i Jo Carterowie wpadli do nas w odwiedziny. Steve był moim mechanikiem, akurat wróciłem z zawodów i chciałem się z nim napić piwa - opowiada. Gdy panowie szykowali się do spożycia złocistego trunku, żona Leigh nagle zaczęła... rodzić! Cała impreza sprzed domu bardzo szybko przeniosła się do szpitala, gdzie o czwartej nad ranem na świat przyszedł mały Declyn. Adamsowie mieli wieli wątpliwości, czy decydowanie się na dziecko w trakcie żużlowej kariery Leigh jest dobrym wyjściem, ale ostatecznie stwierdzili, że chcą być młodymi rodzicami, i że podołają trudowi wychowywania potomka z dala od ojczyzny.

Koniec części ósmej. Kolejna już w najbliższą niedzielę.

Bibliografia: Sunraysia Daily, Daily Echo, Swindon Advertiser, Leigh Adams i Brian Burford - Leigh Adams: The Book.

Poprzednie części: Leigh Adams - niekoronowany król cz. I Leigh Adams - niekoronowany król cz. II Leigh Adams - niekoronowany król cz. III Leigh Adams - niekoronowany król cz. IV Leigh Adams - niekoronowany król cz. V Leigh Adams - niekoronowany król cz. VI Leigh Adams - niekoronowany król cz. VII

KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>