Pod Złotą Bramę chodził słuchać utalentowanego grajka. John Davis po latach wraca do Gdańska

Wojciech Ogonowski 31 Marca 2017, 09:04

Materiały prasowe / John Davis

Urodzony 10 listopada 1954 roku w Oksfordzie John Davis, w latach 1977–1988 trzykrotnie uczestniczył w finałach indywidualnych mistrzostw świata, najlepszy wynik osiągając w 1980 r. w Göteborgu, gdzie zajął szóste miejsce. Czterokrotnie startował w finałach drużynowych mistrzostw świata, zdobywając 4 medale: dwa złote (Wrocław 1977, Wrocław 1980), srebrny (Olching 1981) oraz brązowy medal (Long Beach 1985). W 1984 r. zwyciężył w rozegranym w Pardubicach turnieju o Zlatą Priblę, natomiast w 1985 r. zdobył w Coventry tytuł indywidualnego wicemistrza Anglii.

• Brakowało mu instynktu zabójcy. Historia Chrisa Louisa

Upłynęło już wiele lat od pańskich startów w Gdańsku. Jak wspomina pan ten okres?

John Davis: Spróbuję odpowiedzieć na to pytanie, ale żeby powiedzieć wszystko to, co uwielbiam w mieście Gdańsk, zajęłoby mi godziny...

To proszę wybrać to co utkwiło w pana pamięci.

- Gdańsk był najlepszym klubem w jakim jeździłem, a jeździłem w wielu wspaniałych klubach. Myślę, że byłem jednym z pierwszych zawodników, którzy jeździli w polskiej lidze jako zawodnicy obcokrajowi. Ja ze sobą pociągnąłem Marvyna Coxa. Zenon Plech zadzwonił do mnie kiedy to jeździłem w Południowej Afryce i porozumieliśmy się co do moich startów w lidze polskiej. Już wtedy wiedziałem coś o Gdańsku, ponieważ wystąpiłem tam podczas turnieju pożegnalnego Zenona Plecha.

Polska jest znana z niezastąpionych fanów. Jak pan ocenia mentalność polskich kibiców?

- To był niesamowity czas dla mnie, a fani? Najlepsi jakich miałem. Byli fantastyczni dla mnie i szczerze zastanawiałem się czym sobie na to zasłużyłem. Porównałbym to uczucie do zakochania się w pięknej kobiecie.

W gdańskim zespole zasłynął pan z dobrej średniej biegopunktowej.

- I tu wszystkich zaskoczę, dokładnie wiem, że miałem wtedy średnią biegopunktową 2,56. W całym sezonie miałem dwa defekty silnika, a jeden rozleciał się kiedy prowadziłem w wyścigu. To jednak nadal pozwoliło mi na zachowanie dobrej średniej i to po odjechaniu dużej liczby meczów. Wtedy najważniejszym celem był awans do wyższej ligi. I to osiągnęliśmy. Pamiętam reakcję fanów kiedy okazało się, że wygrałem ostatni wyścig dający awans. Myślę, że wtedy nikt nie został na trybunie, wszyscy wkroczyli na murawę stadionu, a ja sam nie mogłem już wrócić do parkingu. W zespole mieliśmy wtedy niesamowitych zawodników, prócz mnie jechał Marvyn, "Ozzie", Tony Briggs, Marek Dera, Jarek Kalinowski i Mirosław Berliński, Juha Moksunen, tak to pamiętam, wszyscy wtedy byliśmy w gazie i byliśmy świetnymi kumplami.

Dlaczego więc pana kariera zakończyła się w Gdańsku po jednym sezonie?

- Miałem zamiar w Gdańsku jeździć wiele lat wraz z Marvynem Coxem. Niestety jeżdżąc w Swindon rozwaliłem sobie kolano, na tyle było to groźne, że mój lekarz powiedział mi, że już nie wrócę do ścigania. Pauzowałem 11 miesięcy, w moim kolanie były śruby. Później wystartowałem już tylko w Niemczech w latach 1993-1995, gdyż rozpocząłem swój gastronomiczny biznes i nie miałem czasu na ściganie, tak jak dawniej. Wziąłem udział w kilku jeszcze otwartych spotkaniach, gdzie miałem jeszcze dobre wyniki. Później już wycofałem się, aby skoncentrować się na rozwoju mojej działalności biznesowej i byłem mentorem dla Lee Richardsona, do czasu kiedy nadszedł ten czarny dzień dla czarnego sportu, na torze Lee stracił życie.

Czy będąc rok w Gdańsku udało się panu zyskać przyjaciół?

- Zaprzyjaźniłem się z mechanikiem klubowym "Chrissu" i z jego rodziną, to były świetne czasy, wtedy na żużlu miało się przyjaciół. Zenona Plecha też do nich zaliczam. Jak dla mnie był to jeden z najlepszych zawodników żużlowych w Polsce. Stawiam go wyżej niż Tomka Golloba. Gdy Zenon jeździł to wygrywał talent, a nie silniki i sprzęt.

A jak pamięta pan samo miasto, architekturę, atmosferę miasta?

- Stare miasto pamiętam dobrze, zwłaszcza Złotą Bramę. Spotykałem się tam z przyjaciółmi i pamiętam, że na gitarze grał pewien grajek, który moim zdaniem był bardzo utalentowany. Grał na gitarze klasycznej, ale potrafił zagrać wszystko. Do dziś go wspominam, bo chodziłem tam tak często, a on siadał i bez problemu grał dla mnie swoje różne utwory. W prezencie dał mi nawet Złotą Bramę wyrzeźbioną z drewna, którą do dziś mam.

Kiedy odwiedził pan Gdańsk po raz ostatni?

- Było to z Lee Richardsonem. To były mistrzostwa U21 - kwalifikacje, więc musiało być to dawno temu.

Przyjął pan zaproszenie na pożegnalny turniej Magnusa Zetterstroema. Jak pan go wspomina jako zawodnika i jak widzi go jako człowieka?

- "Zorro" to świetny człowiek, z jeszcze lepszym charakterem. Najlepszy ambasador sportu, który ma za sobą długą i pełną sukcesów karierę. Śmiało nazwałbym go artystą żużla.

KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>