Powroty do przeszłości: Konstanty i Bernard - dwa żużlowe asy

Stefan Smołka 01 Marca 2019, 18:45

Bernard Jąder urodzony w maju 1951 roku w Lesznie zaczynał karierę żużlową wtedy, gdy Pociejkowicz kończył. Jego żywot poczciwy z klasą spisał sam redaktor Wiesław Dobruszek. Ta dwójka asów nie miała okazji stanąć przeciwko sobie w meczu ligowym. Bernard reprezentuje pokolenie wspomnianego wyżej Andrzeja Tkocza, jest młodszym bratem nie mniej znanego Zbigniewa. Starszy brat w żużlu to wielki atut, by nie powiedzieć skarb, a decydują o tym nie tylko pokrewne geny, ale również opiekuńcze ramię, z bagażem doświadczeń. To nie zawsze daje gwarancję sukcesów, ale w ich osiąganiu może bardzo pomóc.

Młodszy nie musi uczyć się wyłącznie na własnych błędach, co daje mu ważną przewagę nad innymi w czasie trudnych początków. Kariera już potem leci sobie sama, jej jakość zależy od determinacji, skali talentu, pracowitości, wreszcie nieodzownego szczęścia. Bernard to wszystko spożytkował jak należy, bo z całego licznego rodu Jąderów (Zbigniew, Bernard, Jan, Bogdan, Dariusz, Paweł, Maciej, Jakub) zaszedł najdalej, na najwyższe stopnie podium IMP, gdzie stanął nawet dwukrotnie.

Benek, w przeciwieństwie do swego starszego brata Zbyszka, należał do żużlowców wyższych wzrostem, co w żużlu atutem bynajmniej nigdy nie było. Z czasem, mniej czy bardziej bezwiednie, wypracował własny styl płynnego pokonywania łuków. Lewej nogi używał niczym steru, albo raczej balastu do przesuwania środka ciężkości. Nie on pierwszy tak robił, ale on czynił to bardziej widowiskowo. Noga wędrowała błyskawicznie do tyłu, gdy trzeba było dociążyć tylne koło i w ten sposób skutecznie zwiększyć prędkość motocykla. Podobne rozwiązania z zakresu dynamiki stosował późniejszy nasz mistrz nad mistrze, wielki Tomasz Gollob - dla mnie absolutnie największy gladiator żużlowych torów w dziejach, niezależnie od tego, co mówią statystyki.

Przeczytaj także: Rezerwowi na start! Kogoś poniosła fantazja (felieton)

Bernard Jąder (fot. archiwum Stefana Smołki)

Niewątpliwie najlepszym zawodnikiem w dniu 22 lipca 1978 roku był Bolesław Proch. Reprezentujący wówczas gorzowskie barwy Proch wszystkie pojedynki wygrał w pięknym stylu, także - po walce - z późniejszym mistrzem. Niestety dla gorzowskiego żużlowca, w swym przedostatnim wyścigu zanotował on defekt na prowadzeniu. Urwany hak i koniec marzeń. Złoto obróciło się w… proch - pechowiec musiał zadowolić się srebrem. Tryumfował Jąder.

W 1980 roku już po kilku wyścigach nie było cienia wątpliwości kto w Lesznie zdominuje finał IMP. Licho co prawda ponoć nigdy nie śpi, ale tym razem Bernard Jąder okazał się nieuchwytny dla nikogo. W tak zwanym pokonanym polu pozostawił same sławy, Edwarda Jancarza, Zenona Plecha, Bogusława Nowaka, z których każdy miał już na koncie złoty wieniec indywidualnego czempiona, a ponadto pogromił Romana Jankowskiego i Andrzeja Huszczę, którzy prestiżową czapkę Kadyrowa nakładali na swoje głowy później, tuż po Jąderze.

W kwestii szczegółów intrygujących żużlowych karier oraz dwóch ciekawych żywotów spełnionych, Konstantego Pociejkowicza i Bernarda Jądera, odsyłam do ich świetnie napisanych biografii, z poczytnej serii "Asy żużlowych torów", które, jak zwykle od lat, są do nabycia na łatwo dostępnej stronie www.ksiazkizuzlowe.pl.

Stefan Smołka

KUP BILET NA 2024 ORLEN FIM Speedway Grand Prix of Poland - Warsaw -->>