Żużel. Grand Prix. Co za tuzy! Takie rzeczy potrafili tylko najwięksi. Zmarzlik w tym też dorównał Gollobowi

Bartosz Zmarzlik (Polska) - 2020

Tegoroczne mistrzostwa odbyły się w ciągu zaledwie 36 dni, a on wygrał aż cztery turnieje. Połowa rund w tym sezonie cyklu Grand Prix padła więc jego łupem. Połowa! Wprawdzie sezon był skrócony (przed pandemią imprez planowano 10), ale absolutnie nie można deprecjonować tego, co polski podwójny już indywidualny mistrz świata osiągnął. Był najlepszy w Gorzowie, Pradze (dwukrotnie) i Toruniu. Nie udało się jedynie we Wrocławiu.

Ostatecznie aż o 16 punktów wyprzedził najgroźniejszych rywali w klasyfikacji generalnej, choć ostatnie wyścigi miały taką stawkę, że mógł nawet stracić tytuł. Zmarzlik wytrzymał jednak ciśnienie i wprawił toruńską Motoarenę w prawdziwą euforię. Wielki mistrz!

CZYTAJ WIĘCEJ: Bartosz Zmarzlik obronił tytuł mistrza świata i przeszedł do historii!

Tony Rickardsson (Szwecja) - 2005

Rekordzista. Z wymienionego przez nas grona ten największy. Cztery zwycięstwa turniejowe w roku kalendarzowym ma kilku, pięciu nie ma nikt. Ba, co tam pięć. Szwed zrobił to w jednym sezonie aż sześć razy! Przed piętnastoma laty przerastał konkurencję i zrobił, jak zamierzał - wyrównał wynik Ivana Maugera w liczbie tytułów w IMŚ, co było jednoznaczne z awansem na 1. miejsce w tabeli medalowej wszech czasów. Rickardsson deklasował, zaliczył serię czterech kolejnych triumfów, co do dziś też nie jest pobitym rekordem. Był fenomenalny.

CZYTAJ WIĘCEJ: Pierwszy trener Bartosza Zmarzlika płakał na Motoarenie

Jason Crump (Australia) - 2006

Drugi z kolei sezon, w którym wyraźnie dominował jeden zawodnik. Australijczyk miał już na koncie upragniony tytuł wywalczony dwa lata wcześniej, lecz nie zamierzał poprzestawać na jednym złotym medalu. Od samego początku prezentował się wybornie. Momentalnie zbudował przewagę nad konkurencją i szybko pozbawił ją złudzeń co do walki o mistrzostwo. Zaliczył serię trzech kolejnych wygranych, w pierwszych sześciu rundach kończył na pierwszych i drugich miejscach. Wtedy jego przewaga nad drugim zawodnikiem wynosiła... 57 punktów.

CZYTAJ WIĘCEJ: Zmarzlik siódmym zawodnikiem z dwucyfrową liczbą zwycięstw

Nicki Pedersen (Dania) - 2007

Od bezbłędnego występu we włoskim Lonigo rozpoczęła się dwuletnia hegemonia Duńczyka. Mistrz sprzed czterech lat odjechał przeciwnikom. Głównie pod względem sprzętowym. Motocykle - jak prawdziwe rakiety - były perfekcyjne przygotowywane, jego team pod batutą Johna Joergensena chodził jak w szwajcarskim zegarku. Zgadzało się niemal wszystko. Pedersen w tych zawodach, w których wygrywał, robił to z dorobkiem 23 lub 24 "oczek". Finalnie wyrównał wynik punktowy Rickardssona. To właśnie wtedy otrzymał przydomek "Power".

CZYTAJ WIĘCEJ: Tak Bartosz Zmarzlik zmierzał po drugie złoto! Zobacz jego drogę

Tomasz Gollob (Polska) - 2010

Idol, mentor, nauczyciel, wzór do naśladowania aktualnego mistrza. Zmarzlik przebił go pod względem zdobytych złotych krążków, choć ma dopiero 25 lat. Gollob na swoją chwilę chwały, nagrodę za lata pracy nad sobą i za rozwój gigantycznego talentu czekał bardzo długo, bo do 39. roku życia. Dogonił ten upragniony, wyśniony tytuł. W pierwszej części sezonu tasował się jeszcze w klasyfikacji z Jarosławem Hampelem, ale ostatecznie zostawił rodaka daleko za sobą. Dwie z czterech rund wygrał z kompletem (Toruń i Vojens), jeżdżąc wprost perfekcyjnie.

CZYTAJ WIĘCEJ: Tomasz Gollob do Bartosza Zmarzlika: Chłopie, jak ty to robisz?

Greg Hancock (USA) - 2011

O jego sportowej długowieczności można byłoby pisać książki. Między pierwszym a drugim tytułem Amerykanina minęło aż czternaście lat (nikt wcześniej tak długo nie czekał na ponowny triumf w IMŚ), a to, w jakim stylu udało mu się sięgnąć po złoto w 2011, musiało budzić wielki podziw. Hancock okazał się najlepszy, mając na koniec aż 40 punktów zapasu nad drugim Andreasem Jonssonem. Był po prostu najrówniejszy i najszybszy. Został wtedy najstarszym czempionem w historii, przebijając pod tym względem Ivana Maugera z 1979 roku.

CZYTAJ WIĘCEJ: Obolały Zmarzlik słuchał motocykli tak, jak rok temu. Tytuł dedykuje rodzinie

Jason Doyle (Australia) - 2016

Wszyscy, o których mowa w tym materiale, na koniec swoich świetnych sezonów cieszyli się ze zdobycia mistrzostwa. Wszyscy poza nim. Australijczyk debiutował w cyklu dopiero w 2015 roku w wieku 30 lat, a już w drugim sezonie osiągnął formę na miarę tytułu. Niewykluczone, że zdobyłby go, bo po tym, jak wygrał czwarty turniej, wysforował się na czoło klasyfikacji. W przedostatnich zawodach, które miały miejsce w Toruniu, zanotował jednak fatalny upadek, doznał kontuzji i złoto odfrunęło. Nie na długo, bo już po roku Doyle spełnił swoje marzenie.

CZYTAJ WIĘCEJ: Jak wyglądałaby klasyfikacja GP 2020 według starego systemu punktacji?

Tai Woffinden (Wielka Brytania) - 2018

To złoto dało mu miano najbardziej utytułowanego brytyjskiego żużlowca w historii IMŚ. Wyspiarze mieli wielu wybitnych mistrzów i medalistów, ale żadnemu nie udało się ustrzelić trzech tytułów. Woffinden dokonał więc tego jako pierwszy, do końca pokazując prawdziwą klasę godną numeru jeden. W drugiej fazie sezonu zaczął go bowiem gonić Bartosz Zmarzlik, powoli odrabiając straty, ale jak przyszło co do czego, to lubujący się w tatuażach żużlowiec ze Scunthorpe wygrał dwa ostatnie turnieje i dobił do czterech takich wyników w roku.

CZYTAJ WIĘCEJ: Bartosz Zmarzlik: Dziś mistrz i najdroższy zawodnik świata