Malwina Smarzek pokochała Bergamo, choć początki były trudne. "Na szczęście obroniłam się"

Michał Kaczmarczyk 06 Lutego 2019, 09:00

• Wrocław faworytem do organizacji turnieju kwalifikacyjnego kobiet do igrzysk olimpijskich

To, co mówiła pani o zaufaniu ze strony władz klubu, jest bardzo budujące. Tym bardziej, że we włoskiej siatkówce raczej nikt nie boi się pożegnać się w styczniu z zawodnikiem, który nie spełnia oczekiwać. Bała się pani takiego scenariusza?

Bałam się. To wszystko było bardzo niepokojące, tym bardziej, że jeżeli jesteś pod formą i mało co ci wychodzi, to blok wydaje się trzy razy wyższy, a w boisko przeciwnika nie da się wcisnąć żadnej piłki. Wtedy poziom ligi przygniótł mnie bardziej niż powinien i wydawało się, że nie mam się z czego odbić, by wrócić do swojego normalnego grania. Ale jak widać, zdołałam się wybronić! Nie wchodzę już na boisko, by pokazać wszystkim, jaka jestem dobra, tylko mam chłodną głowę i po prostu staram się robić swoje. To jest chyba najlepsze możliwe nastawienie.

Ma pani swój autorski sposób na radzenie sobie z poziomem włoskiej ekstraklasy?

Tu chyba nie ma żadnego sekretu, po prostu mecze z rywalami z Conegliano czy Novary to dla mnie normalny poziom, a nie wielkie wyzwanie. Trzeba było się przestawić na trochę inne myślenie, ale teraz czuję, że jestem mądrzejsza w ataku i dzięki chłodnej głowę jestem w stanie wybrać najlepsza opcję. Wiele mi dało granie w Lidze Narodów z przeciwnikami o wysokiej klasie sportowej, ale we Włoszech wskoczyłam poziom wyżej.

Kiedy grałam przeciwko Polinie Rahimowej na mistrzostwach Europy, to robiła na mnie naprawdę ogromne wrażenie i chwilami wręcz jej się bałam. A teraz nie patrzę na nią w ten sposób, tylko analizuję ją pod kątem czysto siatkarskim i nie czuję żadnego strachu. To bardzo fajna zmiana w sposobie myślenia, która pomaga wygrywać z najlepszymi i grać z nimi na równym poziomie. Jeżeli skupiasz się na podziwianiu rywala, a nie myślisz o tym, jak go zatrzymać, to wiadomo, że wpędzisz się w myślenie o tym, że pewnie jesteś od niego gorszy i twoja gra się zatnie na dobre.

Gabriela Polańska: Nie patrzymy w przyszłość, skupiamy się na tym, co tu i teraz

Jak wygląda życie polskiej kolonii we Włoszech? Jest gorąca linia między Bergamo, Conegliano i Casalmaggiore?

Z Asią trudno się spotkać, bo ona co chwila gra jakiś mecz, do tego Conegliano jest nieco oddalone od Bergamo. Ale muszę tutaj wspomnieć o jednej rzeczy, która najbardziej mnie urzekła w lidze: najdłuższa podróż na wyjazdowy mecz trwa cztery godziny! Kiedy sobie przypomnę, ile spędziłam czasu w autokarze podczas grania w Policach... Cudowna odmiana.

Z Agą Kąkolewską widzimy się całkiem często, do tego nie ma problemu z tym, żeby ktoś nas odwiedził, bo niedaleko Bergamo jest lotnisko. W Cuneo gra Ania Kaczmar, ale do niej też mam daleko i trudno się spotkać przy jakiejś okazji. Ale jesteśmy ze sobą w kontakcie, śledzimy swoje mecze i wymieniamy się różnymi spostrzeżeniami. Jestem bardzo wdzięczna Asi, że kiedy przeżywałam kryzys na początku sezonu, wspierała mnie i powiedziała kilka mądrych rzeczy, które mi pomogły.

Z jaką koleżanką z zespołu nawiązała pani najlepszy kontakt?

Ze wszystkimi dogaduję się dobrze, ale najlepiej w Sarą Lodą. Jakoś tak zaskoczyło od pierwszego treningu, ona od razu stwierdziła, że będzie ze mną odbijała w parze i tak już zostało, z czego się bardzo cieszę. Do tego wiadomo, że nauka obcego języka zaczyna się zwykle od takich brzydkich rzeczy i Sara też w tym pomagała! Poza tym mamy w zespole Chorwatkę Emę Strunjak, z którą rozmawiam po swojemu.

A to dlatego, że dzięki mieszkaniu na wyjazdach z Bianką Busą podłapałam trochę serbskiego, który jest naprawdę prostym językiem, jeżeli tylko ma się z nim częsty kontakt. Mówię do Emy trochę po polsku i serbsku, ona do mnie do chorwacku i nikt nas nie rozumie, a to się w niektórych sytuacjach przydaje!

A jak idzie przyswajanie włoskiego?

W szatni porozumiewamy się spokojnie po włosku i angielsku, pojawia się też hiszpański. A ja nie mam większych kłopotów z włoskim: czysto siatkarski słownik przerobiłam szybko i bez większych kłopotów. W "łapaniu" języka pomogło mi też to, że często wychodzimy gdzieś całą drużyną na obiad lub kolację, nie ma właściwie tygodnia, żebyśmy choć raz nie spędziły razem czasu.

Nawiązujemy w ten sposób relacje, osłuchuję się z językiem, uczę się w praktyce i nie wychodzi to źle. Rozumiem prawie wszystko, może poza jakimiś wiadomościami z polityki w TV, a w mowie posługuje się trochę włoskim, trochę angielskim i to zdaje egzamin. Zresztą Włosi bardzo cieszą się, gdy próbujesz mówić w ich języku i często mnie proszą, żebym powiedziała coś po polsku. Bo nasz język to dla nich wręcz czarna magia!

Co najbardziej podoba się pani w Bergamo i okolicy?

Numer jeden to stare miasto. Przepiękne, zachwycające, mogłabym patrzeć na nie codziennie i nigdy by mi się nie znudziło. Do tego mamy szczęście jako kobiety, że właśnie w Bergamo znajduje się Oriocenter, jedna z największych galerii handlowych w Europie. Mamy właściwie wszystko, co potrzeba do życia w takim mieście, czyli piękne i dobrze zaprojektowane stare miasto i nowoczesną część Bergamo, w której dobrze się żyje. Właściwie dziesięć minut od mojego domu jest lotnisko, a po czterdziestu minutach jazdy samochodem jestem nad przepięknym jeziorem Como. Tyle samo jedzie się pociągiem w Mediolanie i wysiada w samym centrum miasta...

• Bartosz Kurek o kwalifikacjach olimpijskich: Czeka nas wyjątkowy turniej

Łatwo jest przystosować się do włoskiego podejścia do życia?

To wszystko zależy od człowieka, ale zauważyłam, że w tym kraju mało kto daje ci przyzwolenie na bycie smutnym. Jeżeli ktoś przychodzi na trening w średnim humorze, to od razu dostaje dwadzieścia kilka pytań "co się stało?" i "dlaczego?". To dla Polaka może być trochę męczące, bo nawet jeżeli jesteśmy optymistami, to nie zawsze umiemy to pokazać. Natomiast tutaj widzi się ludzi uśmiechniętych, pełnych energii, którzy zaczepiają cię w kawiarni i pytają, jak się czujesz, choć widzą cię pierwszy raz w życiu.

Niektórzy tego podejścia nie lubią, a mnie pasuje. Tym większy był dla mnie szok, jaki przeżywałam za każdym razem, gdy wracałam na chwilę do Polski! Ale z pewnością swoje robi też pogoda, łatwiej być pozytywnie nastawionym do życia, gdy ciągle świeci słońce, a w ciągu ostatnich kilku miesięcy w Bergamo zdarzyło się może kilka pochmurnych dni.

Wybiega pani w przyszłość i planuje kolejne kroki w karierze?

Tak czy siak mój kontrakt z Zanetti Bergamo obowiązuje do 2020 roku i to mi daje pewność, jeżeli chodzi o przyszłość, ale wiadomo, że w sporcie różnie się układa i wielu rzeczy nie jesteśmy w stanie przewidzieć. Na razie założenie jest takie, że zostaję tutaj, a prezes Bertini zapewnia nas, że w przyszłym roku klub będzie wygląda zdecydowanie lepiej niż teraz i będzie chciał znacząco podnieść poziom drużyny, by zbliżyć się do siły tego klubu. Wierzę mu, bo to człowiek szczery do bólu, a przede wszystkim słowny. Pewnie gdybym chciała, ale to miałabym możliwość odejścia do innego klubu, ale na razie tego nie chcę. Po prostu dobrze się tu czuję, poznałam świetnych ludzi, z którym współpraca to sama przyjemność.

Pewnie ktoś mógłby powiedzieć, że mogłam zostać w Chemiku i grać w Lidze Mistrzyń. Ale ja wychodzę z założenia, że to jest tylko sześć meczów na europejskim poziomie, a w tej lidze co tydzień mam spotkanie po poziomie Ligi Mistrzyń. Ciężko cokolwiek założyć i przewidzieć, kto wygra ligę, bo tutaj każdy może rozegrać świetnie zawody i pokazać się z dobrej strony. Dlatego nie jestem w stanie powiedzieć, jak zakończy się dla nas sezon, ale mam nadzieję, że jak najlepiej. Na razie nigdzie się nie ruszam, a gdzieś wcześniej stwierdziłam, że opuszczę Włochy dopiero wtedy, kiedy wygram złoty medal ligi. I na razie zdania nie zmieniam.

Ciąg dalszy kryzysu PGE Skry. Robert Kaźmierczak: Musimy wejść do szóstki. Nie ma wytłumaczeń (czytaj więcej)