Nie tylko Szukała - egzotyczne wyprawy reprezentantów Polski

Maciej Kmita 08 Stycznia 2015, 17:02

Polscy piłkarze nie stronią od egzotycznych wypraw - byliśmy już niemal wszędzie. Za egzotyczne przyjmujemy kraje, wyjazd do których nie jest dla polskiego piłkarza rzeczą naturalną. Nie bierzemy pod uwagę Europy, choć ligi farerska, islandzka czy azerska to wciąż dla nas rozgrywki teoretycznie egzotyczne, a nie brakowało w nich Polaków. Sięgamy jednak poza Europę i jurysdykcję UEFA. Biało-czerwoni grali niemal na każdym kontynencie - niezdobyte pozostają tylko Oceania i Australia.

Wspomniany Mączyński był siódmym lub ósmym w zależności od tego, jak sklasyfikować Emmanuela Olisadebe, Polakiem w Chinach. W biało-czerwonych Marco Polo jako pierwsi wcielili się Sylwester Czereszewski, Marek Jóźwiak i Rafał Pawlak, którzy wylądowali w Chinach w 2001 roku i spędzili tam tylko kilka miesięcy. Czereszewski i Pawlak trafili na Daleki Wschód - podobnie jak teraz Mączyński - prosto z polskiej ligi, a "Beret" po 4,5-letnim pobycie w EA Guingamp. Najdłużej, bo aż 5 lat, w Chinach zabawił Marek Zając, który osiadł za Wielkim Murem na stałe. W 2004 roku wywalczył nawet mistrzostwo tego kraju w barwach Shenzhen Jianlibao. W Shenzhen Kingway i Shenzhen Shangqingyin występował nawet ze swoim dawnym druhem z Wisły Kraków Bogdanem Zającem. Krótki chiński epizod zaliczył też Jacek Paszulewicz. Szlak Polakom w Chinach przecierał jednak trener Andrzej Strejlau, który w 1998 roku prowadził Shanghai Shenhua i to jego ostatni przystanek w karierze szkoleniowej. Latem 2014 roku w ślad za Mączyńskim do Guizhou Renhe podążył król strzelców T-ME Marcin Robak, ale ostatecznie nie zagrał w tym chińskim klubie i szybko wrócił do Pogoni Szczecin.

Jeszcze dalej na Wschodzie, bo w Japonii obok wspominanego Świerczewskiego wylądowali też Tomasz Frankowski, Andrzej Kubica i Piotr Sowisz. "Łowcę bramek" do Nagoya Grampus Eight ściągnął sam Arsene Wenger. Na przełomie lat '80 i '90. XX wieku w Seulu, gdzie swoją siedzibę miał Yukong Elephants - dziś to Jeju United FC - mieliśmy małą łódzką kolonię w osobach widzewiaków Leszka Iwanickiego i Tadeusza Świątka oraz ełkaesiaka Witolda Bendkowskiego.

W 2003 roku dorobiliśmy się natomiast Polonii w indonezyjskim Perib Maung Bandung, a wszystko za sprawą trenera Marka Śledzianowskiego, który ściągnął do tego wojskowego klubu Pawła Bociana, Macieja Dołęgę, Mariusza Mucharskiego i Pawła Orlińskiego. Niestety częściej niż Śledzianowski skład zespołu wybierał... szaman, Perib Maung wylądował na ostatnim miejscu w tabeli i Polaków przegoniony z Bandgungu.

Polaków do siebie ściągał też Jerzy Masztaler, za którego sprawą ligi wietnamskiej zasmakowali Tomasz Cebula, Andrzej Stretowicz i Mariusz Wysocki. Sprowadził tam też Roberta Dąbrowskiego, który z powodu kontuzji jednak w Wietnamie ostatecznie nie zagrał. Świętej pamięć już szkoleniowiec przywiózł nawet swój zespół na obóz przygotowawczy do Zakopanego!

Polskim rodzynkiem w Singapurze był Wojciech Jagoda (tak, ten sam), w latach '70 ubiegłego stulecia w Pakistanie występował były selekcjoner reprezentacji Polski Janusz Wójcik, a po sąsiedzku 30 lat później w Iranie wylądował Andrzej Bednarz.

Obok Jacka Bąka i Ebiego Smolarka w petrodolarach za grę w Katarze zarabiał Piotr Rowicki, ale liczniejsze jest grono, które szejkowie wynagradzali za pracę trenerską: Henryk Kasperczak (ZEA), Antoni Piechniczek (ZEA), Maciej Skorża (Arabia Saudyjska), Wojciech Łazarek (Arabia Saudyjska) czy wspomniany Wójcik (ZEA). Łazarek ponadto pracował - podobnie jak Andrzej Wiśniewski - z reprezentacją Palestyny i Sudanu.

W Brazylii występowali Krzysztof Nowak i Mariusz Piekarski, którzy trafili do brazylijskiej ligi po tym, jak spodobali się miejscowym w towarzyskim meczu reprezentacji Polski z Canarinhos. "Mario Piekario" po pół roku w Atletico Paranaense przeszedł nawet do Flamengo Rio de Janeiro, w którym występował razem ze słynnym Romario. W Wenezueli w 1996 roku wylądował Jacek Grembocki, a do Meksyku u schyłku kariery zawitał król strzelców MŚ 1974 Grzegorz Lato.