Od Meksyku po Malezję - polscy piłkarze grali już wszędzie!

Maciej Kmita 22 Września 2015, 12:10

Gikiewicz, Mierzejewski, Magdziński, Zachara i bracia Kamińscy tylko kontynuują bogate polskie tradycje podróżnicze. Polscy piłkarze od lat nie stronią bowiem od egzotycznych wypraw i byli już niemal wszędzie - z kontynentów niezdobyte pozostają tylko Oceania i Australia. Za egzotyczne przyjęliśmy kraje, wyjazd do których nie jest dla polskiego piłkarza rzeczą naturalną.

Wspomniany Zachara jest ósmym - lub dziewiątym w zależności od tego, jak sklasyfikować Emmanuela Olisadebe - Polakiem w Chinach. W biało-czerwonych Marco Polo jako pierwsi wcielili się Sylwester Czereszewski, Marek Jóźwiak i Rafał Pawlak, którzy wylądowali w Chinach w 2001 roku i spędzili tam tylko kilka miesięcy. Czereszewski i Pawlak trafili na Daleki Wschód - podobnie jak Zachara - prosto z polskiej ligi, a "Beret" po 4,5-letnim pobycie w EA Guingamp.

Najdłużej, bo aż 5 lat, w Chinach zabawił Marek Zając, który osiadł za Wielkim Murem na stałe. W 2004 roku wywalczył nawet mistrzostwo tego kraju w barwach Shenzhen Jianlibao. W Shenzhen Kingway i Shenzhen Shangqingyin występował nawet ze swoim dawnym druhem z Wisły Kraków Bogdanem Zającem. Krótki chiński epizod zaliczył też Jacek Paszulewicz. Szlak Polakom w Chinach przecierał jednak trener Andrzej Strejlau, który w 1998 roku prowadził Shanghai Shenhua i był to jego ostatni przystanek w karierze szkoleniowej. W styczniu 2014 roku do chińskiego Guizhou Renhe przeniósł się Krzysztof Mączyński, a pół roku później w ślad za nim ruszył Marcin Robak, ale ostatecznie nie zagrał w tym chińskim klubie i szybko wrócił do Pogoni Szczecin.

Jeszcze dalej na Wschodzie, bo w Japonii obok wspominanych braci Kamińskich występowali Piotr Świerczewski, Tomasz Frankowski, Andrzej Kubica i Piotr Sowisz. "Łowcę bramek" do Nagoya Grampus Eight ściągnął sam Arsene Wenger. Na przełomie lat '80 i '90. XX wieku w koreańskim Seulu, gdzie swoją siedzibę miał Yukong Elephants - dziś to Jeju United FC - mieliśmy małą łódzką kolonię w osobach widzewiaków Leszka Iwanickiego i Tadeusza Świątka oraz ełkaesiaka Witolda Bendkowskiego.

W 2003 roku dorobiliśmy się natomiast Polonii w indonezyjskim Perib Maung Bandung, a wszystko za sprawą trenera Marka Śledzianowskiego, który ściągnął do tego wojskowego klubu Pawła Bociana, Macieja Dołęgę, Mariusza Mucharskiego i Pawła Orlińskiego. Polaków do siebie ściągał też Jerzy Masztaler, za którego sprawą ligi wietnamskiej zasmakowali Tomasz Cebula, Andrzej Stretowicz i Mariusz Wysocki. Sprowadził tam też Roberta Dąbrowskiego, który z powodu kontuzji jednak w Wietnamie ostatecznie nie zagrał. Świętej pamięci już szkoleniowiec przywiózł nawet swój zespół na obóz przygotowawczy do Zakopanego!

Polskim rodzynkiem w Singapurze był Wojciech Jagoda (tak, ten sam), w latach '70 ubiegłego stulecia w Pakistanie występował były selekcjoner reprezentacji Polski Janusz Wójcik, a po sąsiedzku 30 lat później w Iranie wylądował Andrzej Bednarz.

Za grę w Katarze w petrodolarach zarabiali Jacek Bąk, Euzebiusz Smolarek i Piotr Rowicki, ale liczniejsze jest grono, które szejkowie wynagradzali za pracę trenerską:Henryk Kasperczak (ZEA), Antoni Piechniczek (ZEA), Maciej Skorża (Arabia Saudyjska), Wojciech Łazarek (Arabia Saudyjska) czy wspomniany Wójcik (ZEA). Łazarek ponadto pracował - podobnie jak Andrzej Wiśniewski - z reprezentacją Palestyny i Sudanu.

W Brazylii grali Krzysztof Nowak i Mariusz Piekarski, którzy trafili do brazylijskiej ligi po tym, jak spodobali się miejscowym w towarzyskim meczu reprezentacji Polski z Canarinhos. "Mario Piekario" po pół roku w Atletico Paranaense przeszedł nawet do Flamengo Rio de Janeiro, w którym występował razem ze słynnym Romario. W Wenezueli w 1996 roku wylądował Jacek Grembocki, a do Meksyku u schyłku kariery zawitał król strzelców MŚ 1974 Grzegorz Lato. Wcześniej w tym kraju grał natomiast Jan Gomola.

 #dziejesiewsporcie: spłonął jacht prezydenta Napoli