Karolina Woźniacka zachwyca na okładce magazynu. "Piękna"

nieduży prosty nos, ładne oczy, piękne zęby, i rzadko spotykany naturalny bardzo jasny odcień włosów. Przy czym włosy są gęste i długie, co u kobiet ma znaczenie. Zgrabne nogi, biuścik, szczupła talia (a sportsmenkom często jej brak) biodra (właściwie chciałem napisać pupa :) - wszystko w dobrych proporcjach. Druga rzecz - wdzięk, którego nie można jej odmówić. Jest skromna i naturalna w sposobie bycia. Jej postawa jest zawsze pozytywna. Najczęściej jest uśmiechnięta, wręcz promienieje. Nigdy nie prezentuje skwaszonej miny, złych humorów, dąsów i obrażania się na cały świat. Połączenie (obiektywnie niewątpliwej! panowie malkontenci) urody oraz wdzięku zdobywa jej sympatię nie tylko kibiców ale wielomilionowej rzeszy innych odbiorców mediów. Teraz trzecie rzecz - subiektywna. Nie rozumiem tego wybrzydzania i obrzydzania Karoliny. Subiektywnie czuję dumę, że mamy taką rodaczkę, bo Woźniacka nią jest, niejako obok tego, że jest też Dunką. Jakkolwiek by się nią nie dzielić z Duńczykami, Karolina to też "nasza" dziewczyna.