Top 7, czyli nie ma jak na Okęciu. Pełen odlot

Redakcja 29 Grudnia 2015, 08:32

Banda czworga

Hasło "Afera na Okęciu" ma jednoznaczne skojarzenia. Wydarzenia, które miały miejsce pod koniec 1980 roku można określić jako królową wszystkich afer. Zakończyła się trzęsieniem ziemi - dymisją selekcjonera reprezentacji Polski Kuleszy i dyskwalifikacją czterech gwiazdorów drużyny.

Rzecz działa się pod koniec listopada. W warszawskim hotelu Vera reprezentacja Polski miała zbiórkę przed wyjazdem na eliminacyjny mecz z Maltą. Co się wówczas działo? Wieczorem z hotelu wyszło kilku (kilkunastu piłkarzy?), żeby się trochę rozerwać. Józef Młynarczyk i Włodzimierz Smolarek trafili do kultowej Adrii, czyli byli na świeczniku. Smolarek w nocy miał wrócić do hotelu, z kolei Młynarczyk biesiadować do rana z dziennikarzem Wojciechem Zielińskim. Kiedy o świcie trafili do hotelu, czekali tam na nich, a właściwie głównie na Młynka, członkowie kierownictwa ekipy. Poinformowany o wszystkim został selekcjoner, który noc spędził w swoim warszawskim mieszkaniu. Bramkarz miał zostać w kraju. Decyzję szefa kadry piłkarze poznali sadowiąc się w autokarze na lotnisko. Według śledztwa prowadzonego przez Wydział Dyscypliny zaprotestowali przeciwko tej decyzji Zbigniew Boniek, Władysław Żmuda i Stanisław Terlecki grożąc, że bez bramkarza nie wejdą do autokaru.
Terlecki, wówczas doskonały skrzydłowy, kandydat na gwiazdę nie tylko Biało-Czerwonych, w swojej książce "Pele, Boniek i ja" całe zdarzenie tak zapamiętał:

"Żmuda, Boniek i ja byliśmy już wtedy w autokarze, Do autokaru chciał wejść też Młynarczyk, ale Blaut (Bernard, asystent selekcjonera - przyp. red.) stanął w drzwiach i nie zamierzał go przepuścić... - Weźmy go chociaż na lotnisko, tam zobaczy go na własne oczy selekcjoner Kulesza i zdecyduje, czy Józek jest trzeźwy czy nie - próbowałem negocjować. - Decyzja już zapadła. Młynarczyk nigdzie nie pojedzie - mówił Blaut, bo to on moim zdaniem podjął tę decyzję... Chwytając się ostatniej deski ratunku, wezwałem na pomoc kolegów z rady drużyny - Bońka i Żmudę. I zaczęła się przepychanka. Nikt nie chciał ustąpić, a wszyscy byliśmy tak podenerwowani, że mogło nawet dojść do rękoczynów..."

Ostatecznie pojechali wszyscy, a Młynarczyka prywatnym samochodem zawiózł na lotnisko właśnie Terlecki. Tam czekał już cały sztab kadry z Kuleszą oraz grupką dziennikarzy. Terlecki w swojej książce przekonuje, że ktoś powiadomił specjalnie żurnalistów, by nagłośnili sprawę, skoro kamery były już rozstawione, wszystko przygotowane do kręcenia... Targi wciąż trwały, ostatecznie kadra odleciała do Rzymu w komplecie, tam była na audiencji u papieża Jana Pawła II. Piłkarze byli dumni, że okazali się solidarni. W kraju media pisały o "bandzie czworga". Atmosfera gęstniała, pewne było, że zaraz po powrocie polecą głowy. Jeszcze we Włoszech kadrowicze uradzili, by Józek zapłacił 15 tysięcy złotych kary za swoje zachowanie i przekazał je na dom dziecka. Wysłali teleks do Warszawy ze swoją propozycją. Wszystko na nic.

Kulesza stracił pracę. 22 grudnia zapadły wyroki w sprawie zawodników. Zbigniew Boniek, Stanisław Terlecki - rok bezwzględnej dyskwalifikacji; Władysław Żmuda, Józef Młynarczyk - osiem miesięcy bezwzględnej dyskwalifikacji, a dla bramkarza aż dwa lata na kadrę; Włodzimierz Smolarek - dwa miesiące, w zawieszeniu na pół roku. Żmudzie zawieszono karę już w lutym 1981, Bońkowi i Młynarczykowi w lipcu tego roku. Do winy nie przyznał się Terlecki, który już nigdy nie zagrał w drużynie narodowej. Natomiast pozostali banici staraniem między innymi następnego selekcjonera Antoniego Piechniczka, dość szybko wrócili do kadry i wkrótce mogli cieszyć się z III miejsca wywalczonego na mundialu w Hiszpanii.

Michał Czechowicz, Zbigniew Mucha

[b]Czytaj więcej w PN

90 minut z Mariuszem Stępińskim: Myślałem, że potrafię pływać

Cristiano Ronaldo po godzinach. Niebezpieczny związek

90 minut ze Zdzisławem Kręciną: Jeśli beton, to tylko bałkański[/b]