Karol Bielecki. Kariera człowieka niezłomnego

Marcin Górczyński 03 Czerwca 2018, 09:53

Idol

Zaczęło się niepozornie, pierwsze mecze MŚ 2007 przeszły bez echa, bo o sukcesach  nikt wtedy nie marzył. Oprócz samych szczypiornistów. Potem zwycięstwa z Niemcami, Islandią i Słowenią, heroiczny ćwierćfinał z Rosją. Bramki Bieleckiego w półfinale i finale obserwowały już miliony. To charakterystyczny, rudowłosy rozgrywający stał się symbolem srebrnej reprezentacji Bogdana Wenty. Do niego docierały najważniejsze piłki, a Karol - kiler, jakich mało - odpalał z daleka. Osiem goli w półfinale, siedem w ćwierćfinale, żaden z Polaków nie rzucał więcej. W klasyfikacji strzelców zajął trzecią lokatę. Po turnieju przeniósł się do Rhein-Neckar Loewen, został jeszcze większą gwiazdą niż w Magdeburgu, worek z bramkami rozwiązał się na dobre. 

Dwa lata później dołożył brąz MŚ, choć do udziału w turnieju musiał namawiać go Wenta. Jesienią 2008 roku - wyczerpany obciążeniami w Bundeslidze - zawiesił reprezentacyjną karierę. W styczniu 2009 roku znowu był bohaterem. Polacy wręcz cudem - po pamiętnym rzucie Artura Siódmiaka - awansowali do półfinału MŚ. Chorwaci pozbawili ich złudzeń, za to w meczu o brąz żadna siła nie byłaby w stanie zatrzymać Bieleckiego. Wcześniej wiodło mu się przeciętnie, przed ostatnim spotkaniem poszedł do fryzjera i ogolił się na łyso, chciał zacząć od zera. I w pojedynkę wygrał Polakom mecz (10 goli). Brąz powetował największe sportowe rozczarowanie. Albo jednak nie do końca...