6. Julio Velasco (Argentyna)
Argentyńczyk to jeden z najbardziej utytułowanych szkoleniowców na świecie. Swoją przygodę trenerską zaczynał w ojczyźnie, w 1979 roku prowadząc zespół Ferro Carril, z którym dominował w rozgrywkach ligowych. Dzięki tym sukcesom szybko znalazł się w sztabie szkoleniowym reprezentacji, ale już w 1983 wyjechał do Włoch, pracując tam najpierw w dwóch klubach, aby w 1989 roku zostać selekcjonerem Italii. Wtedy rozpoczęła się złota era argentyńskiego trenera i włoskich siatkarzy - pięć zwycięstw w Lidze Światowej, dwa tytuły mistrzów świata, trzy wygrane w mistrzostwach Europy i srebrny medal na igrzyskach w 1996 roku w Atlancie. Rok później pracował już z Włoszkami, z którymi wywalczył srebro na Igrzyskach Śródziemnomorskich.
W kolejnych latach Velasco nie odnosił już tak spektakularnych sukcesów. Miał krótki epizod z reprezentacją Czech (2001-2003), później przez 5 lat pracował ponownie z włoskimi klubami. W 2009 przejął reprezentację Hiszpanii, co zaowocowało trzema srebrnymi medalami w Lidze Europejskiej i drugim miejscem na Igrzyskach Śródziemnomorskich. W 2011 roku wyjechał do Azji, gdzie z reprezentacji Iranu stworzył potęgę tego kontynentu, dwukrotnie wygrywając mistrzostwa Azji. W lutym br., dość niespodziewanie, Velasco poprosił o rozwiązanie kontraktu z reprezentacją Iranu i po 31 latach pracy poza ojczyzną został pierwszym trenerem Argentyńczyków. - Propozycja objęcia posady trenera argentyńskiej reprezentacji to nie tylko ogromny zaszczyt dla mnie, ale też coś dużo więcej niż praca. Na samą myśl o tym ogarniają mnie ogromne emocje, to jest coś wyjątkowego - mówił w rozmowie z portalem SportoweFakty.pl.
Velasco dostał zadanie: przekucie talentu młodych argentyńskich siatkarzy w sukcesy. W Lidze Światowej w II dywizji jego zespół zajął drugie miejsce w grupie ustępując Francuzom. Teraz przed Velasco kolejne wyzwanie, czyli MŚ, a w dłuższej perspektywie - IO w 2016 roku. Wszak olimpijskie złoto jest jedynym trofeum niezdobytym przez Argentyńczyka.
