Upadki klubów, czyli chleb powszedni w polskiej piłce ręcznej

Marcin Górczyński 14 Listopada 2018, 13:30

Kryzys na zapleczu

Pierwsza liga stała się głębia, która w ciągu trzech lat pochłonęła cztery kluby. Głównie dlatego, że w piłkę ręczną na zapleczu Superligi nie opłaca się inwestować. Nikłe zainteresowanie, coraz słabszy poziom, a koszty rosną. 

Przed obecnym sezonem nadszedł kres Pomezanii Malbork. Nie udało się zebrać środków po odejściu Krajowej Spółki Cukrowej i skończył się siedmioletnia przygoda z pierwszą ligą. Jeśli uda się przygotować budżet, to w sezonie 2019/20 możliwe będzie zgłoszenie Pomezanii do II ligi. 

Miejskich pieniądze zabrakło w Oławie. Mówiło się nawet, że Moto-Jelcz planuje skok na Superligę. Ściągnięto uznanych ligowców - Macieja Ścigaja, Jarosława Palucha i Marcina Schodowskiego. Po trzech sezonach prezes Robert Padula oznajmił nam, że to koniec. Jeszcze przed startem poprzednich rozgrywek zdezerterował beniaminek, OKPR Orkan Ostróda.

Po 22 latach poddali się entuzjaści z Wolsztyna, Wolsztyniak zaczął funkcjonować od podstaw, w dłuższej perspektywie planuje wrócić do I ligi dzięki wychowankom. Na młodzieży skupił się również MKS Poznań. Przyczyna jasna - kasa. Po stracie sponsora upadł BKS Bochnia. 

Lista mogła być szersza. Na zapleczu nie jest kolorowo, o przetrwanie walczyły niedawno MKS Wieluń i MKS Nielba Wągrowiec, na koncie MKS-u Grudziądz było... 48 złotych, a nikogo nie zdziwi, jeśli w tym sezonie wypłyną kolejne informacje o zadłużeniach.