Żużel. Włókniarz Częstochowa. Drużyna dekady: charakterne wynalazki i medaliści mistrzostw świata

Mateusz Makuch 22 Marca 2020, 12:27

Rafał Szombierski 

W 2010 roku niespodziewanie wyskoczył jak diabeł z pudełka. Szombierski wracał wtedy po blisko dwurocznym rozbracie z żużlem i zanotował istne wejście smoka. Swoim niekonwencjonalnym zachowaniem i ekspresyjnym celebrowaniem prowadzenia jeszcze w trakcie jazdy (machanie do kibiców, kiwanie głową) zaskarbił sobie publiczność.

Łącznie we Włókniarzu spędził pięć sezonów. Choć wielu wypomina mu moment kiedy to specjalnie przewrócił się w półfinale z Unibaksem Toruń w 2013 roku, za co otrzymał czerwoną kartkę, to zwłaszcza w Częstochowie przypomina się to, co zrobił rok wcześniej.

W meczu z Unią Leszno, który dla Włókniarza oznaczał być albo nie być w Ekstralidze, Szombierski przesądził o utrzymaniu Lwów. Najważniejsze w jakich okolicznościach to zrobił. Jeszcze kilkanaście minut wcześniej opuszczał tor na noszach po faulu Damiana Balińskiego. Z trudem łapał oddech, podejrzewano złamanie żeber, był niesamowicie poturbowany. Przed 14, jak się okazało decydującym biegiem, miał powiedzieć do menedżera drużyny Jarosława Dymka coś w stylu: "Jarek, dam radę. Pojadę i wygram".

Nie wygrał, ale był drugi, za klubowym kolegą Grzegorzem Zengotą wyprzedzając Piotra Pawlickiego i Balińskiego na dystansie. Stadion w euforii, Szombierski bohaterem. Charakterny Ślązak.