Zakończenie kariery: 26 lutego 2005
Zdaniem części kibiców i ekspertów najwybitniejszy polski pięściarz w historii zawodowego boksu. Pierwszy raz wśród profesjonalistów zaliczył 16 września 1991 roku. Robił furorę na niemieckich ringach, jego znakiem rozpoznawczym stał się twardy lewy prosty, od którego rozpoczynał każdą ofensywną akcję.
W 1994 roku zdobył tytuł mistrza świata WBO w wadze półciężkiej, punktując Leeonzera Barbera. Toczył wielkie wojny z Graciano Rocchigianim, Virgilem Hillem i zwłaszcza Richardem Hallem. Do kolekcji dołożył również pas WBO w dywizji junior ciężkiej, wielkimi krokami zbliżał się do wyrównania rekordu legendarnego Rocky'ego Marciano, który wygrał 49 razy z rzędu i karierę kończył jako niepokonany.
W październiku 2003 roku Michalczewski przegrał na punkty z Julio Cesarem Gonzalezem, stracił "0" w rekordzie i trofeum World Boxing Organization. Za boksem tęsknił i zdecydował się raz jeszcze założyć rękawice w lutym 2005 roku, ale sposób na niego znalazł Fabrice Tiozzo, stopując go w szóstej odsłonie.
