Ranking: Szybkie sprzęgła - najlepsi startowcy!

Grzegorz Drozd 06 Marca 2016, 13:30

7. miejsce: Jarosław Hampel 

Pierwszy i najlepszy polski eksportowy produkt ery modern speedwaya. Trzykrotny medalista indywidualnych mistrzostw świata, a także sześciokrotny drużynowy mistrz świata. Wynik z drużynówki stawia Hampela obok największych sław, jak Hans Nielsen, Erik Gundersen, czy Peter Collins. Hampel jest jedynym zawodnikiem, który był współzdobywcą wszystkich złotych medali polskiej reprezentacji w złotym okresie 2005-2013. Od najmłodszych lat wzbudzał zainteresowanie swoim talentem. Warto przypomnieć, że kontrowersje wokół jego przynależności klubowej wybuchły jeszcze zanim "Mały" zdał egzamin na licencję Ż! Bój o Jarka toczyły Unia Leszno i Polonia Piła. Wychowany na miniżużlowym torze w wielkopolskich Pawłowicach Hampel ostatecznie wylądował w klubie nad Gwdą, który w tamtym czasie, czyli końcówce lat dziewięćdziesiątych słynął jako wylęgarnia młodych talentów (Dobrucki, Gapiński, Miśkowiak).

W barwach Polonii startował duński as - Hans Nielsen. Przy boku Hansa Hampel skorzystał bardzo wiele, co sam chętnie do dziś podkreśla w różnych wywiadach. Mimo zupełnie odmiennych warunków fizycznych Hampela w porównaniu z Nielsenem, to indywidualny mistrz Polski z 2011 odznacza się podobnymi walorami reprezentowanymi przez Duńczyka. Hampel od najmłodszych lat jeździ dojrzale, płynnie, a największym jego atutem są błyskawiczne starty. Spokojne zachowanie poza torem w relacji z mechanikami, rywalami z toru, a także dziennikarzami jest żywą kopią Nielsena. Hampel jest fenomenem, bo pomimo niskiego wzrostu jego starty są błyskawiczne. Niewysoki Polak perfekcyjnie potrafi zapanować nad maszyną w pierwszym etapie wyścigu i najczęściej jako pierwszy dopada pierwszego łuku. W historii żużla nie ma wielu przypadków, aby tak niski zawodnik dysponował tak perfekcyjnymi startami. Z powodu uwarunkowań fizycznych była i jest to domena zawodników wyższych, jak Gollob, Nielsen, czy Simmons, a niżsi zawodnicy są słynnymi walczakami, czego dowodem była zeszłotygodniowa lista najbardziej walecznych.

Tymczasem w przypadku Hampela jest zupełnie odwrotnie i pod tym względem dorównać może mu z obecnie jeżdżących jedynie Leon Madsen. Pomimo uporządkowanej jazdy Hampela nie ma on szczęścia i w ostatnich latach zostaje ofiarą nieprzyjemnych kraks i bolesnych kontuzji, które torpedują realizację największego planu Hampela - zdobycia tytułu mistrza świata. W 2012, w czerwcu, w Kopenhadze paskudnie złamał udo w sytuacji, gdy był głównym faworytem do złotego medalu. W zeszłym roku prezentował znakomitą formę, ale ponownie nie z własnej winy znalazł się pod bandą w gąszczu motocykli. Ponownie najbardziej ucierpiała dolna kończyna Hampela, która została wieloodłamkowo połamana. Ból był potworny, a rehabilitacja żmudna i wymagająca hartu ducha oraz cierpliwości. Takimi cechami Hampela można śmiało opisać, toteż pewnie wyszedł zwycięsko z kolejnej opresji i zapowiada udany powrót na tor. Czy znakomite starty Jarka zawiozą go w końcu na najwyższy stopień podium cyklu Grand Prix? Czas pokaże. Na razie jest najbardziej utytułowanym zawodnikiem w historii żużla nie posiadającym tytułu mistrza świata.