Ranking: Szybkie sprzęgła - najlepsi startowcy!

Grzegorz Drozd 06 Marca 2016, 13:30

6. miejsce: Bjorn Knutsson

Indywidualny mistrz świata z 1965 roku. Na słynnym londyńskim Wembley w końcu zrealizował swój skrupulatnie zaprogramowany plan i odebrał skrzydlate koło, będące w tamtych czasach przechodnią nagrodą za tytuł mistrza świata. Knutsson miał wtedy dopiero 27 lat i kariera stała przed nim otworem. Wyższe kontrakty z promotorami i wielka popularność, ale Knutsson postanowił, że kończy karierę zawodowego żużlowca i ogranicza się do startów we własnym kraju oraz kilku turniejów w zachodnich Niemczech, na coraz bardziej popularnych i dobrze opłacanych mityngach na długich torach. Knutsson oznajmił, że jako zawodowiec osiągnął już wszystko i nie ma nic więcej sobie do udowodnienia oraz chce poświecić się rozwojowi swojej firmie transportowej. Taki dokładnie był Szwed - obrachowany i sfokusowany na 150 proc. na tym co robi. Identyczny był w żużlu.

Od szalonych lat 60. minęło już sporo czasu, ale Bjorn Knutsson, to być może najlepszy żużlowiec jaki jeździł na światowych torach. W pierwszej połowie lat 60. był najrówniejszym i nie notującym wpadek zawodnikiem. Pod tym względem ustępowali mu nawet tacy hegemoni jak Ove Fundin i Barry Briggs. Knutsson był perfekcyjny we wszystkich elementach żużlowego rzemiosła, w tym oczywiście i startów. Jego jazda była stylowa i uporządkowana. "Knutty" podchodził do swoich obowiązków niezwykle profesjonalnie. W karierze Bjoerna nic nie działo się przypadkowo. Legenda niesie, że przed każdymi ważnymi zawodami miał swoje własne obliczenia matematyczne, na podstawie których wyliczał procent szans na zwycięstwo i dążył do coraz wyższych wskaźników. Paradoksalnie być może właśnie ta praktyka usztywniała Knutsona w finałach światowych, przed którymi był stuprocentowym faworytem, ale nie mógł tego udowodnić i rok w rok ktoś inny zabierał mu złoto sprzed nosa. W 1965 roku wszystko poszło zgodnie z planem i Knutsson mógł odetchnąć z ulgą.

Przystojny i szarmancki Szwed był gwiazdą najwyższego formatu. Cieszył się popularnością wśród kibiców. Nie był kontrowersyjny i szanował rywali. W pierwszej połowie lat 60. należał do wielkiej piątki (Big Five), którą tworzyli Ove Fundin, Barry Briggs, Ronnie Moore, Peter Craven i właśnie Szwed. Przewaga tych pięciu asów nad resztą była tak wielka, że brytyjscy promotorzy wymyśli dla nich handicap i Wielka Piątka musiała starować 15 metrów z tylu. Mimo tych utrudnień średnia w lidze Knutssona i tak była najwyższa! W tym pomagały mu idealny starty i perfekcyjna jazda na trasie. W finałach drużynówki szwedzki menedżer Arne Bergstrom mógł polegać na Knutsonie jak na Zawiszy. To właśnie Bjoern, a nie Fundin najczęściej był liderem szwedzkiej reprezentacji, którą prowadził do kolejnych tytułów mistrza świata. Knutsson był zdobywcą wszystkich najważniejszych tytułów. Wygrywał Finały Europejskie i był wielką gwiazdą British League. Idolem kibiców z Southhampton, gdzie potrafił przyćmić samego Barry'ego Briggsa. Knutssona można spotkać na turniejach Grand Prix, podczas których tradycyjnie prezentuje się szykownie i elegancko.