Nykaenen, Kuttin, Ahonen, Loitzl i inni - mistrzowie świata juniorów z XX wieku
Przedstawieni zawodnicy wygrali mistrzostwa świata juniorów w skokach narciarskich w XX wieku. Jak spisywali się wśród seniorów?
Matti Nykaenen został mistrzem świata juniorów w 1981 roku. Już 12 miesięcy później pokonał wszystkich rywali podczas światowego czempionatu seniorów. Potem triumfował w innych najważniejszych imprezach. Trzykrotnie zdobył indywidualnie złoto na igrzyskach olimpijskich (w 1984 wygrał jeden konkurs, w 1988 - na obu obiektach), czterokrotnie zaś - Puchar Świata (1983, 1985, 1986 i 1988). Dwa razy zwyciężył w klasyfikacji generalnej Turnieju Czterech Skoczni (1983 i 1988), a raz był najlepszy na MŚ w lotach (1985). Dorobek w indywidualnych konkursach PŚ: 76 miejsc na podium (46 pierwszych + 22 drugich + 8 trzecich).
Drugi w 1981 roku był Ernst Vettori. Wystartował również w następnym sezonie i wywalczył już złoto. Vettori, tak jak Nykaenen, zdobył złoty medal igrzysk olimpijskich (1992). Dwukrotnie uplasował się na pierwszym miejscu klasyfikacji generalnej Turnieju Czterech Skoczni (1986 i 1987). Dorobek w indywidualnych konkursach PŚ: 54 miejsca na podium (15+18+21).
Trzecią pozycję na MŚJ 1981, za Finem i Austriakiem, zajął Steve Collins. Kanadyjczyk bronił wtedy mistrzowskiego tytułu uzyskanego 28 lutego 1980 roku. 9 marca 1980 w Lahti - cztery dni przed szesnastymi urodzinami - odniósł wygraną w konkursie PŚ. Jest najmłodszym zwycięzcą zawodów tej rangi. Dorobek w indywidualnych konkursach PŚ: 3 miejsca na podium (1+0+2).
Pierwszą edycję MŚJ rozegrano w 1979 r. Triumfował Horst Bulau. Rodak Collinsa w edycji 1982/1983 został sklasyfikowany na drugiej pozycji w punktacji łącznej zmagań o Kryształową Kulę. Dorobek w indywidualnych konkursach PŚ: 29 miejsc na podium (13+10+6).
Kibicuj polskim skoczkom w Pilocie WP (link sponsorowany)
