Ranking: Szybkie sprzęgła - najlepsi startowcy!

Grzegorz Drozd 06 Marca 2016, 13:30

1. miejsce: Ivan Mauger 

Na kilka godzin przed arcyważnymi zawodami Nowozelandczyk znikał z parkingu maszyn i zaszywał się w ustronnym miejscu. Legenda głosi, że najczęściej była to szatnia, w której zupełnie rozebrany i jedynie owinięty w ręcznik leżał na ławce i medytował koncentrując się przed zawodami. Osiągał spokój ducha, relaks i równowagę myśli, a także odprężał ciało, aby jego mięśnie nie były usztywnione. Na kilkanaście minut przed prezentacją czarnowłosy Ivan wskakiwał błyskawicznie w skórę i meldował się na defiladzie aktorów widowiska. Na prezentacji w dalszym ciągu był całkowite skupiony i swoim zachowaniem bardziej przypominał zaprogramowanego robota niż ciepłokrwistego homo sapiens. Ten stan Maugera trwał przez całe zawody. Dopiero po ich zakończeniu z Maugera schodziło powietrze, a na jego twarzy pojawiał się uśmiech i chęć do kontaktu z innymi ludźmi.

- Mauger brał żużel niezwykle na serio. Do swojej kariery żużlowca nie miał dystansu, ale potrafił zachować umiar na torze i w przeciwieństwie do niektórych dzisiejszych idiotów zostawiał miejsce pod banda - mówi były angielski as, Eric Bocoock. Początki kariery Ivana były zupełnie nieudane. Po krótkim mariażu z ligą brytyjską i fatalnych wynikach w barwach Wimbledon Dons musiał z powrotem wrócić do dalekiej Nowej Zelandii. Ale młody Kiwi nie poddał się i z żelazną konsekwencją nabierał rutyny, umiejętności i wiedzy o jeździe na żużlu. Był wiernym uczniem dwukrotnego indywidualnego mistrza świata z Australii Jacka Younga, z którym wiele podróżował na wspólne zawody organizowane na antypodach na przełomie lat 50. i 60. Z pewnością to Jack Young - świetny startowiec - wpoił wiele podstawowych zasad w jeździe na żużlu Maugerowi, które to zasady później Ivan z iście żelazną konsekwencją realizował przez następne 25 lat! Przez ten czas wyśrubował wspaniałe rekordy, które do dziś nie są przez nikogo pobite. Mauger jest dziewięciokrotnym indywidualnym mistrzem świata w konkurencjach torowych (6 razy klasyk i 3 razy długi tor).

Do legendy przeszły jego nietuzinkowe starty. Ogromny spryt pod taśmą, wyrachowanie i przeróżne triki i zwinność lisa gwarantowały Maugerowi nieprzerwane triumfy przez około 15 lat (65-80). Na przełomie dekad lat 60. i 70. był tak dobry i skuteczny, że w oczach jego oportunistów aż nudny, bo większość biegów rozstrzygał na pierwszych metrach wyścigu. Do klasyki przejdą zwycięstwa Maugera na błotnistym Ullevi w 1977 roku, a także wygrana na Stadionie Olimpijskim we Wrocławiu w 1970 roku, gdzie Mauger dokonał bardzo ważnej dla niego rzeczy: zdobył trzeci tytuł mistrza świata pod rząd oraz pokonał całą koalicję zawodników z kontynentu na ich gorącym terenie. W obu finałach kluczem do zwycięstwa były oczywiście starty. Mauger prezentował nadzwyczajną cechę, która jest pożądaną przez wielu zawodników uprawiających jakikolwiek sport: potrafił zachować zimną krew w sytuacji, gdy był stuprocentowym faworytem. Jego opanowanie i nerwy ze stali, zwłaszcza pod taśmą, są kanonem historii speedwaya.

Grzegorz Drozd