Dziesięć lat temu byli najlepszymi polskimi młodzieżowcami. Gdzie są teraz?

Mateusz Kozanecki 28 Grudnia 2016, 12:30

Paweł Hlib (koniec kariery)

Czterokrotny finalista IMŚJ (brąz 2007), dwukrotny mistrz świata juniorów w rywalizacji drużynowej, czołowy polski junior i ogromny, zmarnowany talent.
W wieku osiemnastu lat notował w pierwszej lidze ponad dwa punkty na bieg, został dostrzeżony przez włodarzy ekstraligowej Unii Tarnów, gdzie trafił w 2006 roku. Kiedy wydawało się, że Polska ma zawodnika, który wskoczy do ścisłej światowej czołówki zaczęły się schody.

W listopadzie 2007 roku został zawieszony na rok przez Stal Gorzów za pobicie mężczyzny w klubie nocnym. Losy jego kariery stały się niepewne. Ostatecznie otrzymał szansę od swojego klubu, z którym wywalczył awans do Ekstraligi. Przejście w wiek seniora było dla niego jak zderzenie ze ścianą. W 2008 roku ścigał się na niskim poziomie.

Do dawnej dyspozycji wrócił. W 2012 roku obniżył loty na tyle, że znalazł zatrudnienie jedynie w drugiej lidze. Rok później ponownie ścigał się w Ekstralidze, po czym zakończył karierę. Pomagał później m.in. Tomasowi Jonassonowi. Mówiło się również o tym, że spróbuje swoich sił w ice racingu. Obecnie pierwsze kroki w miniżużlu stawiają jego synowie.

Spośród zawodników, którzy przed dziesięcioma laty stanowili o sile polskiego żużla w wydaniu młodzieżowym, zaledwie dwóch ściga się w PGE Ekstralidze. Pozostali albo zakończyli swoje kariery, albo startują w niższych klasach rozgrywkowych i nie nawiązali do sukcesów z wieku juniorskiego.