Żużel. Zagraniczne legendy Apatora Toruń. Klub mistrzami świata stojący. Szwedzko-australijski miks

Tomasz Janiszewski 17 Stycznia 2020, 08:45

Prawdziwy walczak z Melbourne

W Grodzie Kopernika do dziś wspominany z rozrzewnieniem. Ulubieniec publiczności i na Broniewskiego i na Motoarenie, gdzie potrafił być prawdziwą maszyną do zdobywania punktów. Ryan Sullivan spędził w klubie, z przerwami, aż 11 lat. Trafił do niego w 1996 jako jeden z najlepszych juniorów świata, choć zakusy na niego były już rok wcześniej. W jego zakontraktowaniu pierwsze skrzypce grał Jacek Gajewski, z którym z czasem nawiązał współpracę. 21-letni zawodnik z miejsca stał się liderem Apatora.

Po trzech sezonach nastąpił roczny epizod w Bydgoszczy (1999), był chwilowy powrót do Torunia (2000) i dłuższy pobyt w Częstochowie (2001-2006). Gdy toruński klub przejął Roman Karkosik, a menadżerem Unibaksu został Gajewski, Sullivan wrócił, osiągając z Aniołami wiele sukcesów. Najbardziej wyczekiwany - złoto DMP udało się wywalczyć w 2008 roku. Niemal zawsze był silnym punktem zespołu. Nie można było odmówić mu uporczywej walki i poświęcenia.

Do historii przeszedł ostatni bieg sezonu 2012, gdy w Zielonej Górze na linii mety wyrwał z rąk Andreasa Jonssona brązowy medal. Australijczyk jechał wtedy z mocno obolałą ręką (złamaną kilka tygodni wcześniej) i za metą padł z wycieńczenia. Dwa lata wcześniej zapewnił torunianom ten sam kolor krążka podczas zaciętej batalii z wrocławianami, "strzelając" komplet w rewanżu. Po perturbacjach z władzami klubu nagle zaprzestał jazdy w 2013, ale wrócił na tor jeszcze w tym samym roku, pomóc zespołowi, który stale był trapiony kontuzjami.

CZYTAJ WIĘCEJ: Odważna deklaracja władz Częstochowy. Chcą dokończyć stadion Włókniarza