Żużel. Zagraniczne legendy Apatora Toruń. Klub mistrzami świata stojący. Szwedzko-australijski miks

Tomasz Janiszewski 17 Stycznia 2020, 08:45

Długi pobyt pełen wzlotów i upadków

Ten rok będzie już jego trzynastym z rzędu spędzonym w toruńskim klubie. Nie ma w tym momencie dłużej startującego zawodnika zagranicznego w jednym miejscu. Biorąc pod uwagę naszą ligę, tylko Piotr Protasiewicz ma dłuższy nieprzerwany staż - on w Zielonej Górze ściga się rok dłużej. Pod tym względem Chris Holder goni swojego starszego rodaka Leigh Adamsa, który w Unii Leszno spędził w sumie piętnaście sezonów (1996-2010).

Do Unibaksu Australijczyk wszedł z futryną. Powąchał jeszcze starych murów na Broniewskiego i w pierwszym roku jazdy z aniołem na piersi od razu sięgnął z kolegami po złoto. Zajął wysokie, dziewiąte miejsce w klasyfikacji indywidualnej, choć był jeszcze juniorem. Przez kolejne lata nie udało się już zdobyć z zespołem mistrzostwa, mimo że szans nie brakowało. Medali zdobył w sumie sześć (oprócz wspomnianego tytułu trzy srebra i dwa brązy). W 2019 roku doświadczył historycznego spadku z PGE Ekstraligi, ale i tak pozostał w klubie.

Holder, choć jest w Toruniu szmat czasu i jest nieustannie uwielbiany przez wielu kibiców, nie brakuje głosów, że "zasiedział się" w nim i że był już czas na to, by zmienić otoczenie. Tym bardziej że jego wyniki są od pewnego czasu dalekie od tych, do których niegdyś przyzwyczajał. Powodów jest kilka. Po zdobyciu złotego krążka w IMŚ w 2012 zaczęły prześladować go kontuzje, w tym ta najpaskudniejsza rok później. Przeżył dramat bliskiego mu Darcy'ego Warda, miał też kłopoty prywatne. Brakuje mu ikry, którą niegdyś się wyróżniał.

CZYTAJ WIĘCEJ: Hancock wznowił treningi. Dobre wieści na temat stanu zdrowia małżonki