Mieli być następcami Drabika, czy Ułamka. Niespełnione częstochowskie talenty

Mateusz Makuch 01 Lutego 2017, 12:34

Marcin Piekarski 

"Fura dla Piekara" - skandowali rozwścieczeni kibice Włókniarza podczas bardzo ważnego meczu drugiej rundy finałowej Ekstraligi w roku 2005. Biało-zieloni rywalizowali wówczas z bydgoską Polonią i od tego dwumeczu zależało, czy pojadą w finale o krajowy czempionat. W spotkaniu tym szansę zaprezentowania się od Jana Krzystyniaka, ówczesnego szkoleniowca Lwów, otrzymał młodziutki, ledwo 16-letni Marcin Piekarski, który w połowie 2005 roku bezproblemowo zdał egzamin na licencję.

Nie był to debiut Piekarskiego, bo do takiego doszło 14 sierpnia w starciu Włókniarza z Unią Leszno (1 pkt). Kibicom jednak postawa zawodnika urodzonego w 1989 roku, zwłaszcza z juniorskiego wyścigu, najbardziej utkwiła w pamięci. Naprzeciw młodziutkiego i posiadającego praktycznie zerowe doświadczenie w dorosłym żużlu stanęli jedni z najlepszych w tamtym czasie juniorów - Krystian Klecha i Krzysztof Buczkowski. Z kolei Piekarskiemu towarzyszył Przemysław Dądela.

Start i szok. Piekarski ruszył z pierwszego pola i nie oglądając się za siebie pomknął do przodu. Objął prowadzenie i utrzymywał je do ostatniego łuku. Euforię częstochowskich kibiców na raptem kilkanaście metrów przed metą w złość zamienił defekt motocykla juniora Lwów. Z pewnego 3:3 zrobiło się 1:5. Jeden z komentatorów Polsatu, po tym biegu powiedział: "Wynik wyścigu jest taki, jak przewidywano, ale żal mi bardzo Marcina Piekarskiego."

Żałowali bardzo mocno częstochowianie, którzy natychmiast okrzyknęli Piekarskiego przyszłą gwiazdą. Na pewno takimi ocenami spragnieni solidnego wychowanka fani nie pomogli ówczesnemu 16-latkowi. Jak ustaliliśmy, na przeszkodzie w rozwoju jego kariery stanęły finanse klubów, do których później trafiał. Gdy nie było kasy, zawodnik nie mógł inwestować w sprzęt, czy go serwisować, nie mówiąc już o utrzymywaniu się z jazdy na żużlu.

Po odejściu z Włókniarza, kontynuował karierę w Kolejarzu Opole, ale wielkich sukcesów nie odnosił. Oficjalnie ze startami pożegnał się w 2011 roku. Ostatnio rekreacyjnie ścigał się na lodzie ze wspomnianym Cezarym Romańczukiem i Hubertem Łęgowikiem.