Żużel. Zagraniczne legendy Unii Tarnów. Król ze Szwecji, dwie maszyny z Anglii i wielu innych

Kamil Hynek 03 Marca 2020, 13:51

Tony Rickardsson (1994-1996, 2004-2006)

Wszyscy pieszczotliwie nazywali go "Tośkiem". Największa zagraniczna ikona i legenda klubu. Po prostu zawodnik kompletny. Pobyt szwedzkiego geniusza w Tarnowie trzeba rozbić na dwa trzyletnie, naznaczone fenomenalnymi osiągnięciami etapy.

Wspominany wcześniej Rozkrut musiał się nieźle nagimnastykować zanim namówił Rickardssona do występów w Unii. Wcześniej młody Tony miał raczej kiepskie doświadczenia z Polski. Zmieniał zespoły jak rękawiczki i podchodził do negocjacji z dużą dozą nieufności. Ale gdy już dał się przekonać, na pewno nie żałował.

Wyjątkowym sentymentem darzony jest za sezon 1994. Zaledwie 24-letni wówczas Skandynaw doprowadził drużynę żółtodziobów, złożoną praktycznie z samych wychowanków do sensacyjnego wicemistrzostwa Polski. Pierwsza przygoda w Mościcach w Tarnowie zakończyła się jednak spadkiem dwa lata później.

Na następne medale DMP czekano w mieście generała Bema dekadę. I znów bez Rickardssona ani rusz. Tony zaliczył come back do Unii skuszony ogromnymi na tamten okres pieniędzmi z Rafinerii Trzebinia. Wsparty braćmi Gollobami i zdolnymi juniorami, do gabloty dorzucił dwa złote medale DMP (2004 i 2005). Furorę robił jego dom na kółkach.

Kewlar na kołku zawiesił nieoczekiwanie w trakcie trwania sezonu 2006. Na koniec rozgrywek w Jaskółczym Gnieździe odbył się turniej "Final Lap". Prezydent obdarował Rickardssona honorowym obywatelstwem miasta i wręczył mu symboliczne klucze do ratusza. Rickardsson jazdą w Tarnowie pospinał klamrą tytuły IMŚ. Zdobył bowiem w barwach Unii swój debiutancki i ostatni szósty krążek z najcenniejszego kruszcu w czempionacie globu.