Tory czasowe przepustką do tytułu. Brylowali na nich przyszli mistrzowie świata

Tomasz Janiszewski 13 Maja 2017, 08:45

Bardzo skuteczni, ale pechowi Sajfutdinow i Holder

Pierwszym z dwóch analizowanych przez nas ostatnich sezonów, w którym najlepszy na torach czasowych nie został mistrzem świata, jest ten z 2013 roku. Kto wie, czy passa nie byłaby kontynuowana, gdyby Emil Sajfutdinow nie doznał pod koniec sezonu kontuzji. Rosjanin prezentował wielką formę, był głównym pretendentem do złotego medalu, zwyciężył m.in. w Goeteborgu i Cardiff. Uraz nie pozwolił mu jednak wykorzystać szansy i w efekcie Sajfutdinow zakończył cykl na szóstej lokacie.

Dzięki triumfowi w Sztokholmie miano najskuteczniejszego na torach sztucznych uzyskał w ówczesnym sezonie Niels Kristian Iversen. Duńczyk krok od wygranej był już w Cardiff, ale tam lepszy okazał się Sajfutdinow. Po wpadce na Parken, na Friends Arena nie miał już sobie równych. Iversen skorzystał nie tylko na urazie Rosjanina, ale też absencji Chrisa Holdera. Mistrz świata z poprzedniego sezonu po raz kolejny w karierze brylował na jednodniowych owalach, czego dowodem są trzy turnieje, w których zainkasował łącznie 42 punktów. Australijczyka także jednak zatrzymała paskudna kontuzja.

W ogólnym rozrachunku Iversen wywalczył brązowy medal. Piąty w poniższym rankingu Jarosław Hampel cieszył się z drugiego w karierze srebrnego krążka. Od Polaka lepszy okazał się tylko Tai Woffinden. Wówczas 23-latek zaskoczył żużlowy świat, sięgając po mistrzostwo. Brytyjczyk skuteczniejszy był jednak na torach naturalnych. Na układanych zdobył 37 punktów, a więc o 11 mniej od pierwszego Iversena i o 3 od piątego Hampela.

      Legenda: GOE - Goeteborg, CAR - Cardiff, KOP - Kopenhaga, SZT - Sztokholm