Dziesiąty przystanek Nickiego Pedersena. Na dłużej zakotwiczył tylko w Lesznie

Tomasz Janiszewski 11 Listopada 2017, 11:15

Spadek rok po roku i rzeszowski żal

Dwuletnie pobyty w Zielonej Górze, Rzeszowie, Częstochowie i Gorzowie sprawiły, że Pedersen zaczął być traktowany jako zawodnik, który ściga się w jednym miejscu przez dwa sezony i automatycznie decyduje się na zmiany. Tak się jednak składało, że najczęściej były one determinowane albo spadkiem jego zespołu z elity, albo brakiem odpowiednich funduszy, by móc zapewnić zadowalający kontrakt. Nie da się ukryć, że trzykrotny złoty medalista IMŚ skrzętnie korzystał z intratnych kontraktów. Należy dodać, że w zamian był gwarantem zdobywania dużej ilości punktów.

Od wielu lat wiadomo także, że Pedersen to typ absolutnego indywidualisty, którego trudno namówić do przesadnej współpracy z kolegami czy to w parkingu czy tym bardziej na torze. Pomimo tego, górę brała chęć posiadania w swoim zespole niezwykle skutecznej "armaty". Taką drogą podążyli w 2012 roku w Gdańsku, gdzie Duńczyk wykręcił średnią 2,605, lecz nie uchronił Wybrzeża od spadku. Nikt do niego pretensji mieć nie mógł, bo zawodnik obowiązki miał nakreślone jasno - wygrywać wszystko, co się da i z tych obowiązków wywiązywał się wzorowo.

Tego samego nie powiedzą za to w Rzeszowie, dokąd trafił w kolejnym roku. Marma jak co roku miała ambitne plany, ale kontuzja ręki odniesiona przez jej lidera mocno je zweryfikowała. Kontuzjowany Pedersen kilkukrotnie decydował się na jazdę w sobotniej GP i automatycznie nie stawiał się na meczu w Polsce dzień później. W efekcie rzeszowianie potracili punkty i spadli z Ekstraligi.