Drużyna marzeń Ekstraligi. Ogień i woda na liderów, niespodzianki w drugiej linii

Krzysztof Wesoły 05 Lutego 2017, 12:30

Andreas Jonsson

Niech pierwszy rzuci kamieniem ten, kto przed sezonem 2004 nie wróżył Polonii Bydgoszcz marnego losu. Gdy słynni bracia Gollobowie uwijali sobie nowe gniazdko w Tarnowie, Gryfy szykowały się do najtrudniejszego od lat sezonu. Oto bowiem na lidera drużyny zakontraktowano Andreasa Jonssona, młodziutkiego Szweda, który co prawda miał za sobą bardzo dobry, acz nie wybitny sezon. Nikt chyba nie spodziewał się, co nastąpi w kolejnych miesiącach. Jeśli ktoś, ot tak, z nadmiaru gotówki, postawił, że ten niespełna 24-letni następca Tony'ego Rickardssona zostanie najskuteczniejszym zawodnikiem polskiej elity, na koniec prawdopodobnie doprowadził do płaczu bukmachera, a sam wygrzewa się dziś na jakichś słonecznych wyspach sącząc drinki z palemką.

Jonsson z sezonu 2004 to idealny trzeci prowadzący parę Drużyny marzeń Ekstraligi. Niezawodny, trzaskający komplet za kompletem, zawsze uśmiechnięty, jeden z głównych inżynierów team-spirit, gdziekolwiek by się nie pojawił. A do tego niezwykle lojalny - bo gdy trzy lata później Polonia ostatecznie okazała się być najsłabszą drużyną Ekstraligi, nie opuścił tonącego okrętu i jak przykładny kapitan został na pokładzie, ratując całą załogę z opresji.