Żużel. Czarna lista prezesów. Po nich trzeba było sprzątać bałagan i zaczynać praktycznie od zera

Kamil Hynek 07 Lutego 2020, 09:07

Mirosław Wodniczak

Trzeba na wstępie przyznać, że Ostrów nie miał dobrej passy jakby popatrzeć kilka lat wstecz. Stworzenie czegoś od podstaw było karkołomnym zadaniem, zważywszy na to, że najpierw należało zapukać do sponsorów, których zaufanie było mocno nadszarpnięte.

Z tego względu Ostrów nie był zbyt przyjaznym gruntem pod postawienie nowych i solidnych fundamentów, a mimo to początkowo Wodniczak nieźle sobie poczynał z prowadzeniem klubu. Wcześniej musiał sobie radzić z debetem w kasie pozostawionym przez działaczy Klubu Motorowego.

Podjął się tego wyzwania, ale w końcu i on przed sezonem 2016 wywiesił białą flagę. Gwoździem do trumny był finał 1. LŻ i zakończona skandalem konfrontacja z Lokomotivem Daugavpils. To na zawodach w Ostrowie doszło do awantury, w trakcie której Wodniczak powiedział do trenera ŻKS-u Marka Cieślaka słynną już frazę "ty pijaku, jesteś skończony, wyliż mi buta", sugerując zarazem, że szkoleniowiec prowadził drużynę w stanie wskazującym.

Niedługo potem skończona była ale Ostrovia. Drużyna przegrała dwumecz z Łotyszami, a później poległa także w barażach (na rewanż ekipa udała się oszczędnościowym składem). Wodniczak utrzymywał, że miał dogadanych partnerów, z którymi podpisałby sponsorskie kontrakty, gdyby ostrowianie zwyciężyli z Lokomotivem.

Po wydarzeniach związanych z batalią finałową i rezygnacji Wodniczaka z funkcji prezesa wyszło na jaw, że klub posiada zadłużenie, którego nowe władze z Michałem Szymczakiem na czele nie były w stanie zniwelować. W rezultacie podjęto decyzję o zakończeniu działalności klubu.

Sezon 2016 jest wyrwą w ostrowskim żużlu, po rocznej przerwie nastała natomiast era Radosława Strzelczyka.