Oni porywali tłumy. Najwięksi wojownicy świata!

Grzegorz Drozd 28 Lutego 2016, 14:00

6. miejsce: Mark Loram - The People’s Champion

Zdobył tytuł mistrza świata w serii Grand Prix w 2000 roku nie wygrywając w żadnym turnieju. Wielki wojownik światowych torów. W każdym wyścigu dawał z siebie wszystko. Niezwykle efektowny i widowiskowy na torze. Uwielbiany przez kibiców na wszystkich stadionach. Z motocyklami związany był od dzieciństwa. Gdy miał kilkanaście lat ojciec kupił mu pierwszy motocykl. Od początku kariery był bardzo wszechstronnym zawodnikiem. Zaczynał od wyścigów na trawie. W tej odmianie wyścigów żużlowych rywalizował przez kilkanaście lat odnosząc wiele sukcesów w prestiżowych turniejach nie tylko na Wyspach. Wielokrotnie zapraszany był na imprezy w Niemczech, Holandii czy Belgii. Oprócz trawy i klasycznego żużla Loram spróbował jeszcze sił na długim torze. Nie bez sukcesów. Pięciokrotnie wystąpił w finałach światowych. W 1992 roku w niemieckim Pfarrkirchen, mając zaledwie 21 lat, otarł się o podium zajmując 4. miejsce w końcowej klasyfikacji. W tym samym sezonie sięgnął po pierwszy sukces międzynarodowy - srebrny medal w finale indywidualnych mistrzostw świata juniorów. Przegrał z idolem leszczyńskich kibiców - Leigh Adamsem.  

Potrafił skutecznie jeździć na każdym torze: długim, krótkim, technicznym czy na tzw. lotnisku. Ogromne umiejętności, dynamika na motocyklu, brawura i odwaga pozwala mu na walkę z przeciwnikiem w każdych warunkach. - Mam wrażenie, że na błotnistym i grząskim torze po opadach deszczu Loramski staje się dwa razy lepszy - powiedział kiedyś John Louis. Istotnie Mark nawet w najbardziej niebezpiecznych warunkach nie przymyka gazu. Stąd inny przydomek wojownika z Albionu - "Pełna Manetka". Do historii przejdzie jego fantastyczny pojedynek w Wielkim Finale GP Szwecji w 1999 roku. Na trudnej po opadach deszczu nawierzchni w Linkoping, startując z pozycji dzikiej karty przebrnął do finału, w którym nie dał szans Nilsenowi i Rickardssonowi. Świetne występy w 1999 roku były zapowiedzą mocnego uderzenia w następnym sezonie, w którym utrzymywał równą i skuteczną formę. W rezultacie 23. września 2000 roku w Bydgoszczy przeżył swój najszczęśliwszy dzień w karierze - został indywidualnym mistrzem świata. W polskiej lidze zadebiutował w okresie wielkiej hossy na obcokrajowców.

Wraz ze swoim przyjacielem i odwiecznym rywalem Joe Screenem zasilił w 1992 roku beniaminka ekstraklasy - ówczesny Yawal Częstochowa. W latach 90. duet Loram-Screen był żywą kopią Turbo Twins (Holder-Ward). Trudno byłoby zliczyć ich twarde pojedynki pomiędzy sobą i resztą kolegów z toru. Mark Loram dłużej pozostał na topie i jest symbolem, że zawodnik bez startów, ale obdarzony ogromną wolą walki również może zostać mistrzem świata. W dwóch najlepszych dla siebie sezonach 1999-2000 czarował swoją jazdą na wszystkich torach świata i zasłużył na przydomek The People's Champion, który najlepiej oddaje hołd wszystkich fanów speedway’a dla nietuzinkowej jazdy Brytyjczyka.